Als er één singer-songwriter is die een brug weet te slaan tussen melodieuze pop en het hart-op-de-tonggevoel van punkrock is het Frank Turner. De Brit maakt begin dit jaar furore in het voorprogramma van The Gaslight Anthem, die andere moderne troubadours. Met zijn tweede plaat Love . . .

Op die eerste horen we een man die ondanks alle hindernissen die hij ondervindt het leven van de zonnige kant ziet. Een zanger die mooie verhalen wil vertellen, die kan ontroeren zonder klef te klinken. Een liedjesschrijver die geen woord teveel nodig heeft en met dichterlijke precisie iedere zin zorgvuldig afweegt. Op het nieuwe Poetry Of The Deed weet hij zelfs van een picknick met vrienden (Dan’s Song) een wonderbaarlijk mooi lied te maken. Zonder overigens ook maar in de buurt van de vrijblijvende liedjes van iemand als James Morrison te komen. Turner durft op zijn derde album ook nieuwe wegen te bewandelen. Zo komen er Ierse invloeden terug in het politiek getinte Sons Of Liberty en laat hij zich tekstueel inspireren door Shakespeare. Een ballad als Isabel is op het randje, maar in Try This At Home laat hij weer horen het punkhart op de juiste plaats te hebben. Turner zit duidelijk beter in zijn vel dan ten tijde van Love, Ire And Song. De plaat is daarom minder emotioneel beladen, maar kent wel een grotere diversiteit. Zowel in thematiek als in muzikaal opzicht. Groei heet dat, geloof ik. Gewoon beide albums aanschaffen dus!