Om maar meteen met de deur in huis te vallen: op Man-Made worden geen nieuwe wegen bewandeld. En gelukkig maar. Geen gefreak, maar een kleine drie kwartier genieten van fijne popliedjes die met subtiele samenzang, flonkerende gitaarlijntjes en de nodige Big Star- en Byrds-invloeden van kleur worden voorzien. Je kunt het slechter treffen.

Af en toe kabbelt het misschien net iets teveel richting ouwelullerige nikserigheid, zoals in Nowhere, het te beschaafde Feel of de wat zouteloze wegwezer Don’t Hide. Vaker word je overvallen door een prachtige brug (het Here Comes The Sun-achtige gitaartokkeltje in Time Stops) of zo’n lekker aflopend akkoordenschema (Falling Leaves) dat veel TFC-songs kenmerkt.

Verder veel mooie melancholie die in trage popsongs wordt omgezet én een enkele versnelling (Slow Fade). Maar dan keren we ook meteen terug naar de zomerse dagen van 1991, toen Starsign maandenlang door het hoofd zoemde. Kom maar op met die zon! RAYMOND ROTTEVEEL