Het traag doorpompende openingsnummer van Mastermind doet vermoeden dat de band definitief terugkeert naar het werk van begin jaren negentig. Zo ver is het nog net niet, maar de psychedelische trein is wel weer goed op hol geslagen. De titelsong en Dig That Hole zitten nog steeds in de categorie bobbel-in-de-broek-en-lekker-snoeven – een houding die Wyndorf vooral eind jaren negentig aannam. Zinnen als ‘And I rule the planets from high above’ en ‘I’m a stone deaf fighter with a heart of gold’ laten zien dat Wyndorf dat trucje nog niet verleerd is. Daartegenover staan nummers als The Titan Who Cried Like A Baby en Perish In Fire, die niet zouden misstaan op doorbraakalbum Dopes To Infinity. En dat is een dik compliment aan Wyndorf en co. Mastermind laat zien dat je niet altijd krampachtig hoeft te vernieuwen. TIJS HEESTERBEEK