Aan alle moois komt een eind. Bij Vreemde Kostgangers was het echter wel heel abrupt. Eerst maakte corona een voortijdig eind aan hun tournee, vervolgens moest George Kooymans wegens ALS zijn afscheid aankondigen en overleed Henny Vrienten na een kort ziekbed.
Tijdens de coronacrisis werkten de drie grootheden uit de Nederpop echter nog aan een nieuw gezamenlijk album. Ze speelden en zongen thuis hun partijen en stuurden die naar Henny Vrienten, die de productie voltooide. Dat Mist alsnog wordt uitgebracht, was de uitdrukkelijke wens van Vrienten. Vergankelijkheid was sowieso al een thema bij de drie pophelden op leeftijd. Mooi wordt die verwoord door George Kooijmans in De Liefde Kent Geen Tijd en Hoe Meer Ik Dichterbij Kom. ‘We zijn te oud om jong te sterven, maar te jong om dood te gaan’, zo vat Boudewijn de Groot in Het Einde Van Misschien het levensgevoel van zijn generatie treffend samen. En waar de een erin berust, verzet de ander zich ertegen tot de laatste snik. ‘Een mens heeft tachtig jaar, maar daar kan ik het niet mee / Om alles af te krijgen, wil ik een eeuw of twee’, zingt Henny Vrienten in het geestige Tijd Tekort. Terugkerend thema op Mist is ook de gitaar, het instrument waarmee ze alle drie ooit hun eerste schreden in de popmuziek zetten. Ik Speel Gitaar zingt De Groot, Kooijmans brengt een lyrische ode aan zijn Fender Strat en in Vrientens Zeg Me zitten prachtige fingerpicking- en slidepartijen. In de nadagen van hun carrières hebben Vrienten, Kooymans en De Groot met Vreemde Kostgangers nog een mooie vorm gevonden om hun melancholie vorm te geven. Jammer dat het nu definitief voorbij is.
