Bij de 65ste verjaardag van Cesar Zuiderwijk belandden George Kooymans, Henny Vrienten en Boudewijn de Groot samen op het podium. Daar gebeurde iets, zoals dat heet. Hun stemmen kleurden mooi samen, evenals hun manier van spelen. En zo ontstond de Nederlandse evenknie van de Traveling Wilburys . . .

Aan de keukentafel thuis werden ideeën samengevoegd. Eind vorig jaar toerden ze met dit nieuwe materiaal plus een aantal in een nieuw jasje gestoken klassiekers door het land. Aan het eind van de tour legden ze de nieuwe songs min of meer live vast. Het aardige aan Vreemde Kostgangers is dat we drie groten uit de Nederpop in een wat andere rol horen dan we van ze gewend zijn. George Kooymans kenden we nog niet in het Nederlands. En getuige het nostalgische Touwtje Uit De Deur past het hem goed. Daar waar hij minder mag rocken dan gebruikelijk laat hij een grote virtuositeit als gitarist horen. Waar we Boudewijn de Groot vooral kennen als vertolker van de teksten van anderen, komt hij hier zelf messcherp uit de hoek in het geestige Scheiding. Henny Vrienten schrijft ook binnen de Vreemde Kostgangers vooral solo. Qua vorm sluit hij nauw aan op het werk op zijn laatste twee soloplaten, wat goed is voor de diversiteit en de diepgang. Vergeet De Pijn krijgt hier een Crosby Stills & Nash-achtige klasse. Drie pensionados samenbrengen is vragen om weemoed en terugverlangen. Maar ze doen het geestig en sympathiek.