De melancholie viert weer hoogtij op Nachtlicht, de derde plaat van een van ’s lands meest eigenzinnige zangeressen en liedjesmakers, Eefje de Visser. Dat doet het echter niet op ingetogen wijze, zoals op voorganger Het Is. Een enkele keer klinkt het uitbundig, maar het is vooral rijk en gelaagd.

De liedjes zijn voorzien van een stevige portie elektronica, die de weemoed extra diepte geeft, zoals in openingsnummer Scheef en het met een prachtig zinderend outro getooide Wacht. Het instrumentarium is flink uitgebreid, waardoor Nachtlicht klinkt als een bandplaat, hoewel alles in dienst staat van de zorgvuldige arrangementen. Ongemak, onbegrip, gemis, maar ook hoop zijn – zoals vaker bij De Visser – centrale thema’s op de plaat. Ze zijn gestoken in poëtische teksten, die de luisteraar ruimte laten voor een eigen interpretatie. Het schrijven van de nummers deed De Visser goeddeels in Barcelona. De mediterraanse invloed is terug te horen op de plaat, middels marimba’s, percussie en wisselende ritmes. Het resulteert in een album waarin steeds wat nieuws te ontdekken valt. De Visser, nog immer met het fluwelen randje om haar stem, is niet zozeer de dromerigheid voorbij, maar heeft andere manieren gevonden om die vorm te geven. Op het schitterende Nachtlicht laat ze horen niet bang te zijn een nieuwe weg in te slaan zonder daarbij haar eigenheid te verliezen.