Precies het omgekeerde bleek het geval: waar de ander het Americana-genre ontsteeg, verviel de een in slappe herhalingen. Na twee breed uitwaaierende soloplaten, waarop hij al te geforceerd experimenteerde met stijl, klank en structuur, opereert Farrar nu weer met een totaal gewijzigde bezetting als het goede oude Son Volt. De naam in de titel Okemah And The Melody Of Riot verwijst naar de geboorteplaats van de legendarische folkie Woody Guthrie, terwijl het tweede deel weinig te raden overlaat over het engagement in de overigens eerder allegorische dan retorische teksten. ‘Can’t taste holy water, can’t find it in the well,’ luiden de mooie beginwoorden van dit vierde groepsalbum, waarop het allemaal draait om de belabberde staat van de Verenigde Staten in het huidge tijdsgewricht. Tegelijkertijd gelooft Farrar heilig in de spirituele veerkracht van zijn land en romantiseert hij het in zijn ogen mytische verleden. Zuiver muzikaal gezien gebeurt er eigenlijk niets nieuws en bovendien blijft de spanningsboog na de overrompelende openingstrits niet altijd even gespannen, maar al met al klinkt Son Volt toch weer helemaal terug van weggeweest. GEERT HENDERICKX