Met het loodzware Anxiety trekken de Canadezen je hun gitzwarte universum binnen. Matt Flegel is met zijn diepe stem en overheersende basspel de onbetwiste voorganger van de heilige postpunkmis die volgt. Memory klokt 11 minuut 28 en verschiet gaandeweg van kleur als een kameleon op hete kolen (die uiteindelijk verzuipt in vijf minuten noise). Het nummer verenigt drie skills die de mannen van Preoccupations tot in de puntjes beheersen: goede liedjes schrijven, sfeer creëren en de luisteraar op het verkeerde been zetten. Na deze proeve van bekwaamheid stuitert de plaat van furieus gitaarspel (Degraded) via een Josh Homme-achtige kopstem (Sense) naar het met fabelachtige hooks volgestouwde Stimulation. In een eerlijke wereld zouden nummers als deze hoog in de hitlijsten staan. Met de luidkeels meegezongen afsluiter Fever (‘You’re not scared, you’re not scared / Carry your fever away from here’) komt er een vroegtijdig einde aan veertig minuten zwelgen. Waarin? Dat mag je zelf bepalen.