Vanaf opener Autonomous Zone – voor de vaste volgers: denk aan het hakkende ritme van KJ-kraker Pssyche, maar dan in de vierde versnelling – krijgen we de ene na de andere onheilszwangere boodschap over ons heen gestort. Verpakt in een postpunkmetalgeluid dat door drummer Paul Ferguson zo treffend wordt omschreven als ‘the sound of the earth vomiting’ zingt/schreeuwt Coleman over een New Cold War en een New Jerusalem dat aan de horizon opdoemt. Het sinds een paar jaar weer in originele bezetting opererende Killing Joke klinkt daarbij compromislozer, genadelozer en urgenter dan ooit. De dissonante cirkelzaag-Gibson waarmee Geordie het opgefokte Dawn Of The Hive fileert, de razende ritmes die het claustrofobische I Am The Virus omhoog stuwen en de zwartgallige zangpartijen van Coleman die als donderwolken boven Pylon hangen, je wordt er misschien niet vrolijk van, maar lekker blijft zo’n classic Killing Joke-plaatje wel.