Op hun laatste paar albums imponeerden ze immers vooral door razendknappe software-manipulaties vol struikelritmes en abstracte, ijzig-mooie texturen. Voor hun negende album zochten Sean Booth en Rob Brown inspiratie in hun eigen liveset en wie de mannen wel eens in zo’n verduisterde zaal aan het werk heeft gezien, weet hoe grenzeloos fysiek zo’n ervaring kan zijn. Flarden acid en electro, hun oorspronkelijke inspiratiebronnen, doemen op in het ritmeveld, maar dan wel weer gehoord door een surrealistisch filter en geprojecteerd via hun eigen prisma. Spiegelspelletjes worden ook bedreven met soms hartbrekend mooie melodieflarden, klankkleuren van een haast ondoordringbare schoonheid en geluidsmanipulaties die je doen vermoeden dat je het slachtoffer bent van merkwaardige hallucinaties. De mond valt open bij wat Autechre nog aan het palet van de elektronische muziek (IDM, intelligent techno, ambient: flikker toch op) weet toe te voegen. JACOB HAAGSMA