Harder, intenser en bezwerender wordt het niet meer en ook de fameuze voordrachtkunst van eerwaarde Edwards – denk aan iets tussen een magiër die ons geheimzinnige toverformules toebijt en een dominee met een preoccupatie voor de apocalyps – zou ‘t niet verdienen om op den duur als trucje of gimmick te worden weggezet. Maar toch. Een Wovenhand-plaat op z’n tijd werkt toch altijd weer zoals ie vermoedelijk ook door Edwards bedoeld is: louterend en confronterend, als kruidig medicijn in dagen van muzikale overdaad en de daardoor in de hand gewerkte vervlakking en nivellering. Voor wie het horen en weten wil, dat spreekt, want erg toegankelijk zijn de van godvrezendheid, hoofdzonden en natuurgeweld doortrokken teksten van Edwards niet. Zo ver als pakweg Swans – dat toevallig (?) dezer dagen ook een verpletterend dubbelalbum op de afgestompte mensheid loslaat – gaat Wovenhand niet, daarvoor gelooft Edwards nog te veel in afgeronde songs vol genadige melodieën, maar Refractory Obdurate komt precies hard genoeg binnen om je weer even rechtop en klaarwakker in je stoel te zetten. ERIK VAN DEN BERG