Over voorganger The Weight schreef ik dat hij klonk als een vergeten aflevering uit de DJ-Kicks-serie – zo afwisselend was die plaat. Remember vormt een compactere eenheid. Dat wil niet zeggen dat Weval het experiment schuwt. Ze zoeken het ditmaal gewoon liever binnen de zelf geschapen kaders dan erbuiten.

Volgens het begeleidend schrijven vond het duo een nieuwe manier van songschrijven. Gepoogd werd om twee schijnbaar onverenigbare ideeën in een lied samen te ballen. Nu zijn er twee opties: óf ze zijn slecht in het inschatten van wat onverenigbaar is óf hun verenig-skills zijn van dusdanig niveau dat de onmogelijkheid nauwelijks opvalt. Neem bijvoorbeeld de tegendraadse beat in Losing Days en de rust die uitgaat van die typische Weval-synths. Haast schouderophalend maakt die tweede de eerste onschadelijk. Ik stel me een strand voor. Iemand heeft met een stok vieze woorden in het zand gekrast, een kalme golfslag spoelt ze weg en het is alsof ze er nooit gestaan hebben. Het idee om Eefje de Visser en Weval samen te laten smelten, zoals op Never Stay For Love gebeurt, lijkt me trouwens zeer verenigbaar. Van mij mogen ze met z’n drieën een heel album maken.