Het verschil tussen wat ís en wat had kunnen zijn, wordt namelijk – onbedoeld – duidelijk op Rock N Roll Consciousness, Moore’s vijfde soloalbum en zijn tweede met zijn vaste begeleiders van de laatste jaren: bassiste Deb Googe (My Bloody Valentine), voormalig Sonic Youth-drummer Steve Shelley en gitarist James Sedwards. En die laatste is dus wél een tamelijk virtuoos gitarist (‘runner-up at the 1998 National Guitarist of the Year competition at Wembley’, aldus Wikipedia). Geen probleem zolang ie strak in dienst van Moore speelt, zoals Googe en Shelley, wél een probleem zodra hij ineens de ruimte krijgt om breeduit te soleren, zoals in de vijf lange stukken op Rock N Roll Consciousness meermalen gebeurt. Met name in de bloksgewijs opgedeelde opener Exalted – waarin Sedwards zomaar twee minuten de ruimte krijgt om de Carlos Santana in hem te openbaren – detoneert dat. Maar geen nood, écht greep op de plaat krijgen Sedwards’ fratsen niet, evenmin als de mij onbekende Londense dichter Radio Radieux, die Moore terzijde stond bij het schrijven van teksten en daarbij thematiek aanboorde als – ik put lichtjes bibberend uit de meegestuurde bio – ‘sacred energy and exaltation’, ‘holy love both intimate and cosmic’ en ‘the contemplative mystery of life-defining time travel’. Nee, Rock N Roll Consciousness blijft op en top Thurston Moore (en dus ook altijd een beetje Sonic Youth): die wat wiebelige zangmelodieën die steevast de gitaarlijn volgen, de dwingend-repetitieve songopbouw, de incidentele noiseuitbarstingen (vooral die in Exalted is lekker) en, de backbone van alles wat hier gebeurt, het altijd gedienstige maar stuwende spel van meesterknecht Shelley. Uiteindelijk leidt het tot een plaat die hoogdrempeliger is dan de relatief poppy voorganger The Best Day (2014), maar die daarmee meteen ook veel dichter bij de natuurlijke habitat van de dwarse gitaarheld Moore blijft. En da’s een pré.