Het dozijn liedjes met een speelduur van ruim onder de veertig minuten blijkt daarentegen beduidend serieuzer en introverter dan het muzikaal uitgelaten en tekstueel nogal abstracte Star Wars. Zonder instrumentaal vuurwerk hoopt Tweedy het verwachtingspatroon omtrent Wilco te doorbreken, zij het dat het bloed uiteraard soms kruipt waar het niet gaan kan, want hoe ze in Common Sense middels akoestische gitaren, marimba en percussie toewerken naar een deraillerende climax klinkt werkelijk uit de kunst. Bovendien lijkt de muziek ditmaal zo klein mogelijk gehouden om elke schijn van behaagzucht te vermijden, al past deze ingetogenheid vooral bij het introspectieve karakter van de melodieuze en melancholieke liedjes. Monter negatief, zo typeert de zwaar op de hand zijnde Tweedy dit tiende studioalbum, want het luchtte behoorlijk op om zijn hart te kunnen uitstorten over wat hem zoal dwarszit, niet in de laatste plaats zijn eigen persoon. Gevoelens van angst, pijn, ergernis, walging, verwarring, onmacht en radeloosheid strijden om voorrang op het toch zo bezonken klinkende Schmilco, dat mijmerend opent met Normal American Kids, een genadeloos zelfportret van de artiest als pedante puber, om bijna kwijnend af te sluiten met Just Say Goodbye: ‘In my opinion I try, I huff and I puff, so why am I in my skin again?’ Zo kunnen gevorderden in het leven het nodige van hun gading vinden op deze onnadrukkelijke prachtplaat, waaruit ook muzikaal heel wat meer te halen valt dan zich aanvankelijk laat aanhoren.

Schmilco van Wilco gratis thuisbezorgd krijgen, samen met Goodbye To Language van Daniel Lanois? Neem dan nú een abonnement op ons prachtblad en word ook nog eens automatisch lid van Club OOR! Klik hier voor alle info.