Zonder Christabelle is nog nauwelijks sprake van liedjes met kop en staart. Lindstrøm combineert dat het een hartelust is, snoept van freejazz (Call Me Anytime) en technofunk (het titelnummer) en improviseert tien minuten lang op synthesizerthema’s in afsluiter Hina. Niet bepaald gemakkelijke kost, maar Lindstrøm weet wat een goede popproductie nodig heeft. Kortom, het gebrek aan liedjes – al is daar in de pure vorm bij Lindstrøm natuurlijk nooit sprake van – wordt niet gemist. Een hitsingle als Lovesick zit er deze keer dus niet bij. Daar krijgen we wilde, experimentele orgel- en synthesizersolo’s voor terug. En dat is helemaal niet erg. Lindstrøm blijft een van de meest eigenzinnige popproducers van dit moment. THEO PLOEG