Recensie: Nick Cave & The Bad Seeds

In zijn recensie van het verbluffende Push The Sky Away vroeg collega Erik van den Berg zich in 2013 af wat het toch is dat Nick Cave al 35 jaar tot een relevante artiest maakt. Op geen moment in zijn carrière klonk hij passé of uitgeblust, zelden ging er een album geruisloos voorbij. Het heeft iets met de blues te maken, concludeerde Erik. De blues, het elementaire fundament onder zijn gehele oeuvre. Maar de blues en persoonlijk drama is voor Nick Cave bepaald geen een-tweetje. Sterker nog, het recente leed bezorgde hem een artistieke crisis, zo laat de – rond de release van Skeleton Tree vertoonde – film One More Time With Feeling zien. We kennen Cave als een meesterlijke verhalenverteller met doorgaans donkere thema’s. Maar het is ook gewoon vakwerk. Cave zit er wel in, maar je weet nooit hoe persoonlijk het wordt. Dat verhalende karakter van zijn songs ontbreekt grotendeels op Skeleton Tree, omdat hij het nu gewoon niet kan. De controlfreak is de controle verloren en dat maakt Skeleton Tree even ontroerend als fascinerend. De eerder geciteerde zin uit Jesus Alone is gelijk de meest directe verwijzing naar het drama. De insteek van het album is daarmee duidelijk, maar de teksten van Cave vaak schetsmatig. De muziek deels ook: kernkracht Warren Ellis is van onschatbare waarde, hij arrangeerde de mix van elektronische en organische drones vol spanningsvelden zonder climax in Jesus Alone en meer nummers.Het moet gezegd dat er al nieuw werk was opgenomen vóór die noodlottige 14^de juli. Rings Of Saturn en Girl In Amber lijken van een vroege sessie, met minder songstructuur en meer elektronica werd op Push The Sky Away al een begin gemaakt. Maar het is natuurlijk de gitzwarte makeover die dit album zo bijzonder maakt. In Magneto en vooral I Need You klinkt Cave bijna hulpeloos, niet wetend waar hij met zichzelf naartoe moet. ‘I love you, love’, ‘I need you’, het zijn teksten die niet eerder zo desperaat uit zijn mond kwamen. Distant Sky is bijna sacraal, een uitvaartlied. De afsluitende titelsong laat een gebroken Cave horen. ‘In the window a candle, well maybe you can see’. Skeleton Tree is geen letterlijk verslag van Cave’s rouwproces, maar het masker gaat wel gedwongen af. Een oeuvre-hoogtepunt dat hij niet had willen maken.