Station To Station spreekt op meerdere niveaus tot de verbeelding. Bowie maakte ‘m als zware cocaïnejunk, had net de VS veroverd maar ging kapot in Los Angeles en had een (weinig begrepen) fascinatie ontwikkeld voor occulte zaken en Nazi-Duitsland. Hij schiep de ijselijke Thin White Duke, ‘throwing darts in lovers’ eyes, making sure white stains’, vrij naar Aleister Crowley. Het ging niet best, maar Bowie’s inspiratie leek eindeloos in de jaren zeventig. De driedelige titelsong is misschien wel het indrukwekkendste stuk dat hij ooit opnam en is eigenlijk postpunk voordat punk goed en wel bestond. Heel strak en Europees ook, het tegenovergestelde van Golden Years (‘Run for the shadows!’), waarmee hij de witte soul van Young Americans perfectioneert. Croonen doet hij in Word On A Wing en fascinerend in Nina Simone’s Wild Is The Wind: zo knap gezongen en toch zo afstandelijk. Station To Station is een verknipte plaat, maar intrigeert van begin tot einde. De reguliere heruitgave bevat als extra de onder fans beroemde Nassau Coliseum-bootleg, op 23 maart 1976 opgenomen in New York. Die laat een vitale Bowie-band horen – inclusief de zanger zelf – en heeft als curiositeit een soulversie van The Velvet Undergrounds Waiting For The Man. Voor de echte freaks is er een luxe boxset verkrijgbaar met ook nog singleversies (één van de titelsong, lachen!), andere mixen en de hele handel op zoveelgrams vinyl. Slotconclusie: de slotkonklusie van Bert van de Kamp uit 1976 is nog steeds waar: ‘Briljante plaat. Bowie is een meester.’ JOHN DENEKAMP