Deze plaat laat eenzelfde soort groei horen die Against Me! doormaakte, zij brachten met New Wave immers ook een plaat uit die ver buiten de geijkte folkpunkpaden durfde te treden. The Gaslight Anthem kijkt echter nog iets verder en komt met deze plaat in de buurt van de wavepop van The Killers. Op The ’59 Sound doet de band net zo makkelijk denken aan The Cure – op absoluut hoogtepunt Old White Lincoln, met onweerstaanbaar refrein – als aan Counting Crows (High Lonesom). Ook de geest van Marvin Gaye waart rond. En die van Sam Cooke. Maar altijd is er weer die ene naam die boven komt drijven: die van Bruce Springsteen. Dat een band met punkroots als The Gaslight Anthem de vergelijking met zulke artiesten kan doorstaan is al knap, dat ze er in zijn geslaagd het album een geheel eigen feel mee te geven is opzienbarend. The ‘59 Sound is een van de spannendste platen van dit jaar. Mag ik al aan mijn jaarlijstje denken?