De release van eerste single Can’t Deny My Love, met zijn rollende drums, larger than life-stadionrefrein en sentimentele bridge, bleek wat dat betreft een representatief voorproefje. In I Can Change gaat Flowers zelfs nog een stapje verder. Cheesy zijn de galm, gedubbelde vocalen en staccato synthesizertonen zeker, maar zie maar eens stil te blijven zitten als de onvermijdelijke discobeat wordt ingezet. Daarbij vergeleken gaat het er in Still Want You en The Way It’s Always Been een stuk subtieler aan toe. Flowers focust op de zachte kant van zijn stem en fungeert meer als verteller dan als dorpsomroeper, wat in het geval van Still Want You resulteert in een klein meesterwerkje. Dat gezegd hebbende: veel, zo niet alles op The Desired Effect is zo kitsch als de kunst van Jeff Koons. De combinatie strijkers, backing vocals en elektrische gitaar in Between Me And You kán eigenlijk niet en hetzelfde geldt voor de vocoder en jengelende vrouwen in Lonely Town. Maar ja, ook mensen met goede smaak hebben zo nu en dan zin in een fout verzetje en dit album voorziet op fenomenale wijze in die behoefte. Was Flamingo (2010) een ode aan een neonverlichte stad vol casinodrama en valse liefde (Flowers’ geliefde thuishaven Las Vegas), The Desired Effect is een ode aan een muzikaal tijdperk waarin grote gebaren en schaamteloos melodrama overheersten. Daar is van alles mis mee, maar soms is het fijn om te doen alsof er niets mis mee is.