Elbow liet zich inspireren door de individuele aanpak die de (latere) Beatles ten tijde van hun White Album hanteerden. Alleen of in groepjes van twee, drie man werd volgens betrokkenen de oude Beatles-magie moeiteloos opgeroepen, maar met z’n vieren tegelijk in de studio stagneerden zelfs de grootste songschrijvers aller tijden. Een jaartje of 35 later volgt Elbow hetzelfde pad, deels ook omdat zanger Guy Garvey inmiddels regelmatig tussen Manchester en zijn tweede huis in New York pendelt. En zo hebben we een album in handen dat songcredits vermeldt van zowel gitarist Mark Potter (Honey Sun), bassist Pete Turner (Colour Fields), toetsenist en vaste Elbow-producer Craig Potter (Real Life) als drummer Richard Jupp (Fly Boy Blue/Lunette). Opmerkelijk genoeg hoor je daar verder niets van terug en klinkt The Take Off… net als zijn voorgangers als een coherent geheel, dat volgens goed Elbow-gebruik ingetogen opent en vanaf de eerste zin van This Blue World de luisteraar langzaam meesleept in een ongeëvenaarde luistertrip. Want laten we dat even duidelijk stellen: Elbow flikt ’t gewoon weer. The Take Off… is een onvervalst meesterwerk waarvoor een pakhuis vol superlatieven tekort schiet. Een plaat ook die voor iedereen andere hoogtepunten zal herbergen en zich daarom alleen al niet makkelijk laat beschrijven. Je kunt wijzen op de stemmige Bowie-patronen die in het magistrale refrein van Charge opduiken. Of de duizend engeltjes die je oor indansen als Garvey zich in Real Life van z’n spiritueelste kant laat zien en gelukzalige ‘Hallelujahs’ de lucht in slingert. Maar ja, dan moet je de weldadige rust die My Sad Captains uitstraalt ook wel even noemen, en laten we het groots en majestueus voortschrijdende titelnummer niet vergeten. Had ik trouwens al gezegd dat Craig Potter een verschrikkelijk goeie producer is, die alle strijkersarrangementen, vervormde gitaartjes en kamerbrede keyboardpartijen op de juiste momenten net even boven de rest uit tilt? The Take Off… telt eigenlijk maar één wat minder moment: eerste single New York Morning, die in al z’n ‘gewoonheid’ wat bleekjes afsteekt bij de rest. Natuurlijk, het is nog vroeg in het jaar, maar de lat is gelegd en hoog ook. RAYMOND ROTTEVEEL