De opdracht: schrijf een plaat die veel beter is dan het matte solowerk van je oude voorman, zorg dat het wordt ontvangen als een echte return to form en hijs zo al je fans terug aan boord. Het zal u verrassen, maar ze flikken het nog ook. Weliswaar met een albumtitel die even tenenkrommend is als Kowalczyks Alive (2010), maar: opdracht volbracht. Live is terug bij zijn doorbraakjaren. Geen pseudospirituele knakenmakerij, maar gewoon elf pakkende rocksongs. Goed doordacht en lekker geproduceerd. En dan klinkt nieuwe zanger Chris Shinn ook nog precies zoals Kowalczyk ten tijde van Throwing Copper (1994). Uitstekend. Precies zoals we Live graag zien, of tenminste: zagen, want de rockgrooves zijn zo gedateerd dat het bijna gênant is om er op mee te knikken. Alleen draaien uit nostalgische overwegingen dus, of om Edje te fokken.