Wat moet je nog zeggen over het zestiende album van een band die, tja, eigenlijk al vanaf dag één hetzelfde doet? Natuurlijk, er zijn goede Bad Religion-platen (alles na 2000), minder goede (The Gray Race, No Substance) en legendarische (Suffer, No Control, Against The Grain). True North, nummertje zestien . . .

Aan de andere kant is het bewonderingswaardig dat je als punkrocker van middelbare leeftijd nog zo opgefokt bent dat je een nummer als Fuck You kunt schrijven. En laten we wel wezen: Bad Religion weet hoe je een punkrocknummer maakt. Dus is True North een album zoals alleen deze band kan maken: prachtig gelaagde samenzang, scherpe gitaarriffs, opzwepend en geen moment uitgeblust. En dat na 33 jaar. Het enige is: we wisten allang dat Bad Religion dit kon en dat de band geen moment als een parodie op zichzelf klinkt. Stiekem had ik na het – ook tekstueel – verrassende The Dissent Of Man toch op iets meer gehoopt. De punkrockpurist zal het een worst zijn, die heeft er zestien pareltjes bij.