Sinds Chiastic Slide? Nog langer geleden? Ergens halverwege hun carrière zijn Sean Booth en Rob Brown het contact met de rest van de wereld verloren. Hun muziek werd a-ritmischer, beklemmender, abstracter, steeds synthetischer en afstandelijker, tot er nauwelijks nog een emotie in het complexe vlechtwerk van beats, synths en kraakgeluiden viel te herkennen.

De acht stukken van Untilted zijn ontdaan van elk menselijk element. Het zijn kille, claustrofobische, ogenschijnlijk random tot stand gekomen stapelingen en schakeringen van geluid, maar tegelijkertijd zo doorwrocht dat niemand meer weet waar het ooit begon en waar het nu naartoe gaat. De computer gaat zijn eigen weg. In de software zat een foutje, net als in de titel, dus het stuitert, het skipt, het krast en het ligt niet aan je cd-speler.

Trek de lijn vanaf 1997 door en je komt uit bij Untilted. Zware kost. Heel frontaal gebracht. Intimiderend bijna. Maar blijf luisteren en ontdek dat de helse stukken voorbij de helft steeds een melodieuze progressie doormaken, als vanuit de verte ijle keyboardmotieven uit de minimal music aanzwellen. Slotnummer Sublimit (15.52) roept dan ineens Boards Of Canada’s In A Beautiful Place… in herinnering, zo diep gaan ze. Ze kunnen ‘t dus nog wel. Maar of ze ‘t willen? En of ik op deze manier veel vrienden overhoud? KOEN POOLMAN