Rond het uitkomen van tweede plaat Pretty. Odd verdween ineens het uitroepteken uit de bandnaam. Een statement, want Panic At The Disco was volwassen geworden. Dat uitte zich verder in een – overigens volledig onderschatte – plaat vol Beatlesque nummers. Maar ziedaar, het uitroepteken is terug. Nadat (songwriter) Ryan Ross en Jon . . .

Dat lukt ze meer dan aardig op Vices & Virtues. Zanger Brendon Urie en drummer Spencer Smith durven de electro-emo van vroeger weer te integreren, zonder de mooie melodieën waarmee Pretty. Odd volstond uit het oog te verliezen. En dat is verdomd knap voor een band die ineens zijn liedjessmid zag vertrekken. Hier en daar deelt Urie een steekje uit naar de vertrokken bandleden (The Calendar, Memories), maar Vices & Virtues is vooral een plaat vol vrolijkheid. Grootse arrangementen, strijkers, piano, een kinderkoor, kitsch met een knipoog. Maar ook: goede liedjes, die altijd net binnen de grens van ‘de goede smaak’ blijven. Een gecontroleerd circus, dat is Panic! At The Disco tegenwoordig. Dat uitroepteken is meer dan verdiend, jongens.