Warpaint is een plaat geworden in de categorie ‘mysterieuze gitaarmuziek die het midden houdt tussen psychedelisch en shoegaze, vermengd met elektronica en overgoten met galm’. Een genre waarin bands als The xx, Beach House en oudgedienden Cocteau Twins het pad geëffend hebben. Dat valt of staat vooral met de vocalen, die hierin dienend moeten zijn om de dromerige sfeer te behouden. Dat hebben voornoemde bands goed begrepen, maar Warpaint slaat op deze plaat de plank volledig mis. Emily Kokals stem manoeuvreert tussen de fluister van Chan ‘Cat Power’ Marshall en de schelle randjes van ex-Throwing Muse Tanya Donnelly, maar vliegt hier meer dan eens hard uit de bocht. Nummers als Hi, Biggy en Teese kennen een mooie spanningsopbouw, maar worden door Kokal vakkundig om zeep geholpen. Soms is het zelfs ronduit vals. Dat hoeft op zich geen bezwaar te zijn, maar is het hier wel. Weg magie. Hoe zonde dat is, is te horen in Love Is To Die en Drive, prachtige nummers waarin de vier vrouwen weten te bedwelmen. Dat deden ze ook op debuutplaat The Fool, vol dromerige liedjes met ineengewoven melodieuze gitaarlijnen. Daar zat Kokal ook nogal eens op de grens, maar hielden de achtergrondvocalen van gitariste Theresa Wayman – die ook een paar nummers de leadzang deed – en bassiste Jenny Lee Lindberg haar in het gareel. Dat is op Warpaint niet het geval. Daar doen zelfs de co-productie van Flood (U2, PJ Harvey, Sigur Rós) en het mixwerk van Flood en Nigel Godrich (Radiohead, Beck) niets aan. Het viertal uit LA heeft met deze plaat haar hand overspeeld. Met slechts een paar mooie momenten lost Warpaint de hoge verwachtingen niet in, laat staan dat ze een hype rechtvaardigen. Zelfs geen kleine. MIEKE ATEMA