België heeft een rijk verleden aan prettig gestoorde bands. Na de Revolting Cocks in de jaren tachtig, Evil Superstars in de jaren negentig en Raketkanon in de jaren nul is er nu een hele horde jonge gasten die muzikale vierkantjes in rondjes proberen te rammen. Denk hierbij aan bands als Youff, Crowd Of Chairs, The K. en Kapitan Korsakov.

In die laatste twee bands zit Sigfried Burroughs, die samen met Tim De Gieter (onder andere van Amenra) dit Doodseskader vormt en meteen alle genoemde bands rechts inhaalt op de vluchtstrook en de koppositie inneemt als meest verknipte band van België. Op dit albumdebuut (eerder was er al een EP) ontstaat er in zeven nummers een wervelwind van industrial, glitchy hiphopbeats, grunts, hardcore en screamo die in hetzelfde rijtje thuishoort als Ho99o9, Full Of Hell, Bob Vylan, Youth Code en Ghostmane, maar gelukkig nergens te gimmicky wordt – iets wat gauw op de loer ligt wanneer er driftig wordt gelonkt naar dit soort uitgesproken acts. Year One markeert het begin van Doodseskader, maar is tegelijkertijd een geslaagde voortzetting van een Belgische traditie.