Oordoppen heb je vanavond niet nodig, want het eerste wat opvalt bij openers Do What You Want en Sinister Rouge is het nogal matte, zeg maar gerust zachte geluid. Het deert niemand. Zoals het ook niemand deert dat de stem van Greg Graffin met het jaar achteruit gaat. Het blijft een aparte verschijning: een 45-jarige professor in de biowetenschap die z’n middelvinger op steekt tijdens z’n nummers. Graffin zingt zoals hij lesgeeft. Tenminste, dat denk ik. Hij staat rustig op het podium en maakt constant armgebaren, alsof hij zijn teksten visueel uit wil beelden, duidelijk wil maken waar de nummers precies over gaan. Het heeft wel iets vertederends.

Een echte punkrockshow wil het vanavond jammer genoeg niet worden. Daarvoor staan er teveel oudere fans in de zaal die rustig met een biertje in de hand nog een keer hun jeugd willen herbeleven en speelt de band de nummers een tandje te langzaam. En dat Graffin niet de meest energieke frontman uit de geschiedenis is, dat wisten we ook al. Maar het is feest en daar gaat het om. De setlist zit vol met hits en Bad Religion in een zaal is met gemak tien keer leuker dan Bad Religion op een festival. En dat terwijl de band de laatste jaren in Europa niets anders doet dan festivals spelen.

Sowieso moeten we lief zijn voor de band. Zoals je tijdens kerstmis ook altijd lief ben voor je opa en oma, aldus Graffin, omdat jet nooit weet of ze er volgend jaar nog zijn. Bad Religion is er nu en daar gaat het om. In vogelvlucht neemt de band ons mee door veertien albums (nummer vijftien komt later dit jaar uit) en gaat van de jaren tachtig (I Want To Conquer The World en No Control), jaren negentig (Recipe For Hate, American Jesus) naar het huidige millennium. Niemand zal vanavond teleurgesteld zijn. Zeker niet met een toegift waarin drie nummers zitten die werkelijk iedere punkrockliefhebber mee kan zingen: Punk Rock Song,  21st Century (Digital Boy) en natuurlijk Sorrow.

Kritiek op Bad Religion, dat is als vloeken in een kerk. En vanavond verdient de band absoluut een pluim, zeker na de mindere festivaloptredens van de laatste jaren. Maar als we heel eerlijk zijn: zou het zo erg zijn als dit de laatste keer is geweest dat we de heren aan het werk hebben gezien? Het enkele recente nummer dat gespeeld wordt kan op de minste bijval van de avond rekenen, dat de vijf geen nieuw materiaal spelen deert werkelijk niemand en het tempo van de nummers doet bijna denken aan punkrock-light, zonder suiker. Begrijp me niet verkeerd, dit was een prima optreden van een band met cd’s vol legendarische nummers, maar wanneer komt het moment dat het niet meer werkt? En is het niet beter om dat moment niet af te wachten? Volgend jaar nog een wereldwijde afscheidstoer – misschien met Gurewitz weer eens op gitaar – en Bad Religion eindigt met een grote knal. En God zag dat het goed was.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 11 juni 2010, Melkweg, Amsterdam