Als frontman Matt Schultz tijdens openingsnummer Cry Baby al geen moment stil staat, weten we eigenlijk al dat het wel goed komt vanavond. De zanger ziet er uit als een kruising tussen Mick Jagger en Iggy Pop en doet op het podium ook precies wat je op basis van zijn voorkomen verwacht. Zo duurt het vier nummers voordat hij al een keer op de rug van een van zijn bandmaten heeft gestaan. Door zijn enorme energie duurt het ook niet lang voordat er een kolkende pit ontstaat die vrijwel het hele publiek opslokt, al komt die pas echt goed los bij Cold Cold Cold. Dat nummer laat ook meteen de kracht van de de band zien. Hoewel het er, zeker op het podium, behoorlijk hard aan toe gaat, zit onder al dat geweld een heerlijk popliedje verstopt. Met een refrein dat iedereen vanaf de eerste keer dat je het hoort al mee kan zingen.

Vrijwel ieder nummer van de band zit zo in elkaar, dus van de harde kern tot nieuwere fans, voor iedereen is er vanavond wel wat te genieten. Het enige kritiekpunt, dat ook geldt voor de albums van de band, is dat het allemaal niet bijster origineel is. Het voelt dus af en toe alsof we naar ‘s werelds beste sixties/seventies-tribute act staan te kijken, maar de band heeft die formule inmiddels geperfectioneerd en staat vanavond zo lekker te spelen dat we eigenlijk niets te klagen hebben. Ook hebben de heren inmiddels een partij hits bij elkaar gesprokkeld waar de gemiddelde rockband u tegen zegt. Zo worden Spiderhead, Trouble en Ain’t No Rest For The Wicked onthaald als moderne klassiekers.

Door de enorme energie en het razende tempo schiet de show voorbij. De akoestische uitvoering van Right Before My Eyes, waarmee Schultz de toegfit aftrapt, is meteen ook het enige inkakmomentje van de avond, maar wanneer de zaal even later massaal staat mee te blèren met Shake Me Down is dat direct vergeten. Afsluiter Teeth voert het tempo nog een tandje op, maar de echte chaos breekt pas uit als dat nummer al is afgelopen. Schultz smijt triomfantelijk van alles het publiek in en pronkt met schoenen die hem toegeworpen zijn, ondertussen sleurt de beveiliging hardhandig iemand van het podium af. Even later overkomt iemand die van het balkon af het podium op probeert te springen hetzelfde. Even wanen we ons in de sixties, rock & roll lijkt op dit moment namelijk weer een beetje gevaarlijk, dus kunnen we alleen maar concluderen dat de missie van Cage The Elephant geslaagd is.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 24 januari 2017, Paradiso, Amsterdam