We kunnen nog lang nalachen om de vele, vaak volledig inhoudsloze middelen die Coldplay tijdens zijn eerste van twee uitverkochte shows in de Amsterdam ArenA – gevoelstemperatuur veertig graden, geluidskwaliteit min vier – uit de hoge hoed tovert. Met rock heeft ‘de grootste rockband op aarde’ inmiddels weinig meer te maken. Schaamteloos worden er zowel stijl- als showelementen geleend van de platste muzieksoorten die er zijn; commerciële pop- en dance. Vooral die schaamteloosheid maakt Coldplay anno 2016 nog bijzonder. Geen andere band van dit formaat kan met z’n waardigheid intact wegkomen met een Rihanna-duet of een Avicii-productie als A Sky Full Of Stars. Laat staan er een publiek van ruim zestigduizend volwassenen mee tot een kookpunt brengen.

Dat resultaat is vrijwel volledig toe te schrijven aan het enthousiasme van frontman Chris Martin. Hij zingt bij vlagen vals, is soms zó overdreven theatraal dat de stem van Maxim Hartman in je kop klinkt (‘Ja hoor!’) en struikelt regelmatig over zijn meest simpele songteksten. Struikelen doet deze kerel echter nooit wanneer hij over een meterslange catwalk rent en aan het einde van zijn sprint een vreugdesprong maakt, die uiteraard perfect synchroon loopt met een geiser-uitbarsting confetti. Twintig jaar Coldplay en de frontman heeft er nog steeds kinderlijk veel plezier in, en kinderlijk plezier is het aanstekelijkste soort. Je lacht automatisch mee, hoe stompzinnig de aanleiding voor het gekraai ook zijn mag. Zie hier, de charme van Coldplay.

Prik erdoorheen en tja, dan blijkt dat aan stompzinnigheid dus echt geen gebrek is bij Coldplay. Wanneer je deze cake van al zijn suiker en kleurstoffen ontdoet, blijft er een nogal kruimelig en smakeloos kaakje over. Dat zoveel mensen deze band de saaiste ooit vinden, komt niet puur door de muziek, maar vooral door het totale gebrek aan spanning in de keuzes die Martin en zijn vrienden maken. Zo draait de setlist van vanavond bijna volledig op de meest simpele van inkoppertjes. Sleutelmomenten zijn Viva La Vida, Paradise, Clocks en Yellow. Stuk voor stuk singletjes die je lekker makkelijk meebrult, waardoor een rommelige uitvoering ook niet zoveel boeit. De diepte wordt door Coldplay niet meer opgezocht. Zo vinden we onder de minder voorspelbare songs geen pareltje uit het verleden, maar misbaksel Princess Of China, waarvan Martin misschien drie zinnen zelf zingt. De rest van de overdadige oh-oh-oh’s laat hij oh-oh-oh-ver aan het publiek en aan Rihanna, aanwezig op beeldscherm.

Er zijn slechts een aantal pogingen tot mooie en bedachtzame muziek, maar die blijken simpelweg niet aan deze zaal besteed. Het slechte geluid in de ArenA maakt dat iedere baslijn als een kudde woeste stieren op je inbeukt. Daarnaast zit het Coldplay-publiek tegenwoordig niet meer te wachten op een echt zingende Chris Martin. Prachtig gespeelde liedjes als Always In My Head en In My Place, hét hoogtepunt van de show, slaan amper aan. Het eveneens mooi uitgevoerde Birds doet me denken aan een scene uit de sitcom Parks & Recreation, waarin een net getrouwd stel een duif laat uitvliegen. Die duif blijkt dood en pleurt met een lullig boogje op de vloer.

Het Coldplay van vandaag biedt twee uur vermaak voor het hele gezin. De band werkt hard om van vrijwel ieder nummer één groot feest te maken en wie deze shows bezoekt, sabbelt op een toverbal die een kleine indruk geeft van commerciële (live)muziek in de breedte. Dat is meer dan genoeg voor de casual luisteraar. De doorgewinterde muziekliefhebber heeft echter weinig meer aan deze oppervlakkige band. Los van dat alles koste wat kost groot, groter, groots moet, heeft Coldplay totaal geen eigen identiteit meer.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 23 juni 2016, Amsterdam ArenA, Amsterdam