Helaas heeft Goulding inmiddels haar eigen smoel verloren. Haar populariteit nam de afgelopen twee jaar in rap tempo toe en vanavond staat ze met een uitgebreide band, drie achtergrondzangeressen, vier dansers en een vrachtlading andere eye-candy in de Ziggo Dome. Op meerdere videoschermen zien we Ellie wild met haar blonde haren zwaaien en zo zwoel mogelijk in de lens kijken. Meermaals neemt ze een liftje naar de kelder van het podium om een nieuw pakje aan te trekken. De ene keer is dat een schattig jurkje, perfect voor een reeks ballads en een praatje met de fans. Op een ander moment keert ze terug in een bodysuit die correspondeert met de kleurrijke visuals op de schermen. De zangeres ziet er gedurende dit segment nogal ongemakkelijk uit. De zweetdruppels staan in haar decolleté.

Ieder beetje spontaniteit is kortom uit Gouldings show gesloopt en vervangen voor de gemaakte momenten die je tegenwoordig van iedere jonge popster kunt verwachten. Denk aan clichés als confetti op een hoogtepunt (de uithaal van Love Me Like You Do), een stukje bonding met de fanclub (het akoestische Army) en het onnodig verlengen van een favoriet liedje (tijdens Burn pakt Goulding haar elektrische gitaar erbij, want dat staat zo lekker stoer). De dansjes zijn ingestudeerd, de zang is lang niet altijd live en er wordt geen moment afgeweken van de vaste setlist. Daarin krijgt derde plaat Delirium teveel aandacht en worden theatrale intermezzo’s belangrijker geacht dan grote hits Starry Eyed en Lights.

Maar bovenal lijkt de lol er vanaf. Er zijn momenten waarop Ellie Goulding pal voor mijn neus staat te dansen. Er zit geen vuur in haar bewegingen, er staat geen vreugde op haar gezicht. Hitste ze voorheen haar publiek op om bij ieder liedje los te gaan; vanavond doet ze geen enkele moeite. Alles hangt daarom af van de kracht van de liedjes en die zijn lang niet allemaal even sterk. Hits als I Need Your Love en Anything Could Happen zijn daarnaast stuk voor stuk aan het einde van de show geplaatst, waardoor men er anderhalf uur op moet wachten. Commercieel succes hoeft een artiest niet negatief te veranderen, maar bij Ellie Goulding is dit wel gebeurd. Jammer hoor.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 26 januari 2016, Ziggo Dome, Amsterdam