Vanavond in een volgepakt Paradiso een band waar het ingekakte Nederlandse muzieklandschap lang op heeft moeten wachten. Een band met louter hits, kneiterhard gespeeld voor een compleet losgeslagen zaal met stagedivende en moshende tieners. Er is confetti, er zijn ballonnen, strandballen en op het een eind een rare speech over . . .

Terug naar de realiteit. Ruim vier jaar na het verschijnen van doorbraakplaat Bright Companions (2012) besluiten de Utrechters van John Coffey dat het mooi is geweest. Twee platen maakten ze in deze samenstelling, een akoestische LP en, eerder dit jaar nog, een EP. Ach, het verhaal mag bekend zijn. Via de X-Ray op Lowlands 2013 denderden de vijf door naar zo’n beetje iedere zaal in Nederland en naar festivals in binnen- en buitenland. Zelfs de mainstreammedia konden niet om John Coffey heen toen zanger David Achter de Molen vorig jaar op Pinkpop een biertje ving dat honderden meters door de lucht vloog en het plastic bekertje in één teug leegdronk.

Veel gedraaid op de radio werd de band niet. Nee 3FM-dj’s maken zich liever druk om een kritische OOR-recensie van het zoveelste nietszeggende popgroepje dan dat ze een band draaien die van Limburg tot Friesland zalen uitverkoopt en ieder festival kapotmaakt. Een band bovendien die zich op laatste EP A House For Thee ook nog maatschappelijk uitspreekt – in dit geval over de vluchtelingencrisis. Maar hé, muziek met een boodschap daar zitten de radioluisteraars niet op te wachten.

Genoeg gezeurd, Paradiso, vrijdag 30 september 2016. John Coffey gaat er uit met een knal. Afscheidsschows in de grote zaal van 013, EKKO, de voor één avond weer geopende Tivoli Oudegracht en de Melkweg verkochten in rap tempo uit en ook voor deze show is al weken geen ticket meer te krijgen. Na een lang intro openen de vijf met Needles, niet de meest ideale opener, maar na ziedende uitvoeringen van Dirt & Stones en Featherless Redheads zijn we dat zo weer vergeten. Vanavond is er geen plaats voor kritische noten, dit is potjandorie de laatste keer dat we deze unieke band aan het werk kunnen zien. En dus besluiten we ons ook niet te ergeren aan de kids die op de meest ongelukkige momenten het podium opklimmen om te stagediven.

Nee, we verbazen ons over Dear Thomas Schell, It Was A Pleasure Meeting You, van debuut Vanity dat zomaar ineens op de setlist staat en stiekem een niet te versmaden nummer blijkt. We klappen als de heren hun ouders bedanken, wachten geduldig als tegen het einde van de show iedereen uit de crew wordt voorgesteld en zingen nog één keer uit volle borst ‘Miles ’till the end of the road we walk’ als John Coffey aan Romans, het aller- allerlaatste nummer van de avond begint. Als band en crew elkaar na afloop op het podium geëmotioneerd in de armen vallen, voelen we ons bijna voyeurs. Dear John Coffey, It Was A Pleasure Meeting You. En bedankt dat we allemaal bij jullie afscheid mochten zijn. Ga lekker aan het ‘echte’ leven beginnen en we zien jullie terug over twee jaar als jullie gek zijn geworden van poepluiers en kantoorhumor.

Fotografie: Ben Houdijk

Gezien 30 september 2016, Paradiso, Amsterdam