‘Klinkt als The Stone Roses, Blur en Arctic Monkeys’, luidt de aankondiging op de Rotown-site vooraf. Alsof ze het er om doen en die ene naam die je in iedere DMA’s-recensie tegen komt absoluut niet willen noemen. Natuurlijk hoor je een echo van Blurs Coffee And TV in het gitaartje van Your Low, een van de vijf liedjes van de titelloze debuut-EP die vandaag voorbij komen, maar het is natuurlijk vooral die grote rivaal van Blur die veelvuldig boven de muziek van DMA’s hangt. Oasis dus, en met name het snerende stemgeluid van Liam die in het dna van DMA’s-zanger Tommy O’Dell lijkt te zijn gekrast. Diens langgerekte uithalen tillen een gejaagde song als Feels Like 37 enerzijds boven de middelmaat uit, aan de andere kant ligt het qua intonatie en melodie af en toe zo dicht bij de jongste Gallagher dat een kwalificatie als epigonisme vanzelf opdoemt. Je vraagt je gaandeweg ook af waarom O’Dell het Liam-stijltje eigenlijk zo nadrukkelijk opzoekt, aangezien hij zeker in een rustiger liedje als So We Know duidelijk laat horen dat het ook overtuigend op eigen kracht kan.

DMA’s is vanavond uitgedijd tot zestal, met maar liefst drie gitaristen (één akoestisch), waardoor het behoorlijk dringen is op het Rotown-podiumpje. Iedereen staat op z’n eigen vierkante meter, met in het midden O’Dell die op gezette tijden met zijn stokvormige tamboerijn de boel aanzwengelt. De ruime bezetting zorgt er ook voor dat er regelmatig imposante shoegaze-muren verrijzen – in het orgastische outro van Melbourne bijvoorbeeld – en de nuance ver te zoeken is. Maakt ook niet uit, de liedjes van DMA’s draaien niet meteen om fijnzinnigheid, ook al kan de oplettende luisteraar onder alle galm en noise toch ook de nodige fraaie, subtiele gitaartjes ontdekken.

Hills End komt vrijwel in z’n geheel voorbij, zonder dat er tussendoor met het publiek wordt gecommuniceerd. Niet lullen maar poetsen, luidt het credo van de band die Britpop volgens het boekje serveert, niet echt weet te verrassen maar inmiddels genoeg sterke liedjes heeft geschreven om een uurtje te blijven boeien. O’Dell is geen Liam nee, DMA’s ook geen Oasis en de zaal wordt niet in vuur en vlam gezet. Sterker, het publiek reageert vaak zelfs wat tam. En toch snap je het hype-je ergens wel. Zeker als anthem-in-de-dop Delete Rotown even optilt en een magische siddering voelbaar is. Er gaan handen omhoog, er wordt mee gezongen. Nu nog een paar van dat soort krakers schrijven.

Fotografie: Dimitri Hakke

Gezien: 3 mei 2016, Rotown, Rotterdam