Vanaf de trance-trommels van opener Stand Your Ground, This Is Ancient Land transporteert de band de zaal tien jaar terug in de tijd. Niet alleen qua muziek, ook qua looks. Zanger Rou Reynolds ziet er door zijn veel te lange colbert, bril met jampot-glazen, ongekamd haar en geschoren gezicht ook weer uit als het 21-jarige broekie dat tien jaar geleden in de studio zijn eerste plaat opnam. 21-jarige Rou had zijn screams echter nog niet zo goed onder controle, met als gevolg dat hij op Take To The Skies af en toe klinkt alsof iemand net zijn stembanden heeft bewerkt met een kettingzaag. 31-jarige Rou is gelukkig een stuk beter bij stem, waardoor nummers als Enter Shikari en Mothership vanavond al een flinke voorsprong hebben op de albumversies.

Dat de beats en keyboard-riedeltjes live nog steeds flink gedateerd klinken, is eigenlijk ook geen probleem meer vanwege de tomeloze energie waarmee de band ze te lijf gaat. Reynolds staat alleen stil wanneer hij een gitaar in zijn handen heeft – en zelfs dan stuitert hij nog wel eens rond – en ook de rest van de band is enorm bewegelijk. Dat werpt al snel zijn vruchten af. Op de vloer is altijd wel ergens een moshpit aan de gang en er gaat geen minuut voorbij zonder dat de beveiliging een crowdsurfer van het podium af moet weren. Gedateerd of niet, de nummers van het debuut, vol meeschreeuwbare leuzen als “GO TELL ALL YOUR FRIENDS! THAT THIS IS! THE EEEEEEND!”, hebben wel een euforisch ‘wij tegen de wereld’ gevoel wat de band op later werk niet meer heeft weten te evenaren.

Het voelt dus ook jammer dat de band de flow van Take To The Skies na een paar nummers doorbreekt met Torn Apart, een nummer uit 2015. Al maakt de allesvernietigende meezinger Sorry You’re Not A Winner die daar op volgt dat al snel weer goed. Die song is ook een perfecte weergave van de sound van Enter Shikari van tien jaar geleden. De beukende riffs krijgen in het refrein gezelschap van een beat die zo van een Vengaboys b-kantje af zou kunnen komen, gepaard met een o zo gladde, maar stiekem erg lekkere hook. Zoals bijna alles wat de band vanavond doet zit het gevaarlijk dicht tegen de kitsch aan, maar wegens de loeistrakke uitvoering is het heerlijk om op los te gaan.

Vanaf dat nummer is de tent dan ook definitief afgebroken, maar de heren wakkeren de sfeer nog voortdurend meer aan. Zo kan Today Won’t Go Down In History, een nummer dat de band voor deze toer nog nooit live speelde, op veel adoratie rekenen. Na Anaesthetist, nog een uitstapje naar recenter werk, verruilt Reynolds het podium voor het balkon. Waar de meeste frontmannen zoiets zouden doen tijdens een rustig nummer, doet Reynolds het tijdens het furieuze Return to Energiser. Dus brult hij in het gezicht van iedereen die op zijn pad komt en danst hij op de geluidstafel. Hierdoor slaat ook op het balkon de vlam over, voor zover dat nog niet gebeurd was.

Na tranentrekker Adieu, lijkt albumafsluiter Ok, Time For Plan B dan ook de enige geschikte afsluiter voor een dergelijke show. Hoewel de knallende uitvoering die het nummer meekrijgt die positie ook zeker verdienstelijk had vervuld, kiest de band voor The Appeal & The Mindsweep II. Het is natuurlijk een beetje vreemd om een show in het teken van je debuutalbum af te sluiten met het sleutelnummer van je meest recente plaat, maar het werkt vanavond uitstekend. Enerzijds omdat het grotendeels instrumentale beuknummer nog een laatste energiestoot van jewelste geeft en anderzijds omdat het duidelijk maakt dat de band vanavond niet alleen maar naar het verleden kijkt. Zo zetten de heren hun tijdmachine uit en brengen ze ons weer terug naar het verleden, waar ze ons beloven in november terug te komen met “the best album of our fucking lives”. Als de band de vorm waarin ze vanavond verkeerde weten vast te houden in de studio geloven wij ze gelijk.

Door Reinier van der Zouw / Fotografie: Jelmer de Haas

Gezien: 12 mei 2017, TivoliVredenburg, Utrecht