Soulquarians, je kunt ze niet vertrouwen. Eind jaren negentig vormden een aantal grote namen uit de soul, hiphop en jazz, waaronder D’Angelo, Common, Erykah Badu, Questlove van The Roots en Q-Tip van A Tribe Called Quest, een collectief dat zou samenwerken aan een aantal legendarische albums, zoals Common’s Like Water For Chocolate en D’Angelo’s Voodoo. De neo-soul werd door deze club uitgevonden, met als kern van de sound de visie van James Yancey, tegenwoordig bekend als de legendarische, invloedrijke producer J Dilla. In zijn beats speelde Dilla met ritmes die niet klopten, met vreemde tempowisselingen, met knotsgekke breaks en met maffe samples. Privé was hij tot aan zijn vroege dood een in zichzelf gekeerde genie, maar óók een onbetrouwbaar figuur dat zich niet aan afspraken hield. Had je een date met Dilla? Dan kwam hij doorgaans niet opdagen.

Fotografie via North Sea Jazz

Deze houding zie je tot de dag van vandaag terug bij de nog levende oud-leden van de Soulquarians. Bij een D’Angelo bijvoorbeeld, die zo’n veertien jaar lang beloofde zijn Voodoo-opvolger uit te brengen. Bij een Common, die liever miljoenen binnenharkt met slecht acteerwerk dan met goede muziek. Maar ook bij Erykah Badu. Afgelopen weekend nog, kwam ze doodleuk een half uur te laat opdagen op Down The Rabbit Hole, en maakte ze van de resterende speeltijd een potje. Onbetrouwbaar, die Soulquarians. Je kunt geen afspraken met ze maken. Als ze er geen zin in hebben, dan is dat zo. 

Maar als ze er wèl zin in hebben? Dan leidt dat vaak tot iets geweldigs. Dan krijg je D’Angelo in Paradiso in 2012. En dan krijg je Erykah Badu op North Sea Jazz in 2022. In tegenstelling tot vorige week in de Groene Heuvels, is Badu vanavond zonder tegenzin naar haar werk gekomen. En hoewel ze wat worstelt met het beperkte format van een festivalset, maakt ze vanavond vooral duidelijk waarom er anno 2022, ondanks al die teleurstellingen bij gemakzuchtige, korte showtjes in het verleden, nog zoveel mensen naar haar neo-soul komen luisteren.

Wanneer Badu op dreef is, dan is ze namelijk ongelooflijk. Dan krijg je onvergetelijke momenten, zoals haar uitvoering van Other Side Of The Game van vanavond. Adembenemend mooi gezongen, zowel solo als in koor met haar zwoelgevooisde achtergrondzangeressen. Met uithalen zó prachtig en bezield, dat je niet anders kunt dan vloeken. Want godverdomme, wat was dat mooi! Maar ook Window Seat, gebracht met minimale instrumentatie maar maximale emotie, klinkt waanzinnig vanavond. Badu’s band is in topvorm en het zaalgeluid is het hele weekend al perfect. Al die typische neo-soul elementen – de vreemd geplaatste hi-hats, het lome speeltempo, al die Dilla-isms – zijn te horen voor wie het horen wil. 

Helaas kent een festivalset beperkingen, vooral voor artiesten die in hun beste buien nog wel eens drie uur op het podium staan. Badu probeert te veel in haar gegeven tijd te proppen. Ze verspeelt zo’n twintig minuten met Liberation, waarin ze uitgebreid haar band voorstelt, inclusief individuele momenten in de spotlights. Ook mogen de maniertjes die we in minder woke tijden als diva-gedrag hadden omschreven natuurlijk niet ontbreken. Badu die heel langzaam haar hoed afzet. Badu die heel langzaam haar gouden jasje uittrekt. Badu die naar een lamp op het plafond staat te zwaaien, nadat ze beam me up heeft gezongen in het slot van Window Seat. Dit soort moves horen bij haar, maar niet bij een festival, waar beperkte speeltijd toch echt beter benut kan worden.

Tijdens deze momenten ga je je bijna afvragen of Badu wel weet waar ze is. Over haar nuchterheid wordt regelmatig gedebatteerd op de sociale media. Ze is er vanavond gelukkig duidelijk over. ‘Ik kom hier al sinds 1997’, begint ze halverwege het optreden. En ze somt vervolgens een lijst op van soul- en jazzlegendes die ze op North Sea voor het eerst ontmoette. Net als menig ander artiest op de affiche, heeft ook Badu een bijzondere band met dit festival. Gaat dat betekenen dat ze de volgende keer weer op tijd op het podium staat? Welnee! Niet te vertrouwen, die Soulquarians. Maar vanavond was het goed. Héél goed, zelfs.

Gezien: 9 juli 2022 op North Sea Jazz (20.45 uur, Nile). Lees hier al onze verslagen van North Sea Jazz.

De zomereditie van OOR is uit!

Bestel ‘m hier.