Wat we voorafgaand aan deze show wisten: Frank Turner heeft een nieuw album gemaakt, het heet Tape Deck Heart en is zeker niet z'n beste plaat. Vorige keer verkocht hij Paradiso uit, vanavond moet hij het weer doen met een volle Oude Zaal van de Melkweg. Hij en z . . .

Al bij opener Four Simple Words – een van de beste nummers van het nieuwe album – valt de gretigheid bij zowel band als publiek op. Handen gaan massaal de lucht in en de tekst wordt volop meegeschreeuwd. De eerste helft van de set bestaat vooral uit up-temponummers: The Road, Peggy Sang The Blues, Reasons Not To Be An Idiot en gospelnummer Glory Hallelujah. Turner is in z’n element, zingt vlekkeloos, moet lachen om het publiek dat soms net iets te vroeg invalt, is z’n zweetbandje vergeten om te doen en krijgt het zweet dus nauwelijks uit z’n gezicht en verprutst met een glimlach op z’n gezicht de tekst van The Real Damage (‘ik heb dit nummer vaker gespeeld dan welk ander nummer dan ook’).

Waar Tape Deck Heart op momenten wat te dichtgetimmerd aanvoelt, komen de nieuwe nummers die hij vanavond speelt wel helemaal over. Losing Days en Tell Tale Signs behoren zelfs tot de hoogtepunten van de set die verder weinig verrassingen kent. Of het moet zijn dat de vandaag uitgekomen single The Way I Tend To Be wordt overgeslagen. Daarvoor in de plaats krijgen we St. Christopher Is Coming Home, volgens Turner zelf aangevraagd door ‘a bunch of people’ waarvan hij de namen is vergeten, maar dat is niet erg, want nu kan iedereen claimen dat hij het was die het nummer aanvroeg. Tijdens zijn recente – op YouTube uitgezonden – show in Londen zei hij precies hetzelfde. Ach, het is hem vergeven.

Als Frank Turner en zijn uitstekende band The Sleeping Souls na reguliere afsluiter Photosynthesis het podium aflopen zijn we eigenlijk al tevreden: dit was een goede show. Eentje waar niet eens zo gek veel bijzonders gebeurde, maar waar een man zijn folkpunk anthems met verve zong en waar het publiek ieder woord meebrulde. Wat een goed concert dan nog in een geweldig concert kan veranderen? Juist, de toegift. Turner komt met een blaadje het podium opgelopen. Op dat blaadje staat een in het Nederlands vertaalde tekst van Eulogy. Hij heeft er de hele dag op geoefend. En met succes. Onder luid gejuich zingt hij ‘Grafrede’, met zelfs nog een knipoog naar onze nieuwe koning er in. Dat ie daarna nog I Knew Prufrock Before He Got Famous (zijn beste nummer ooit), Try This At Home en I Stil Believe speelt maken de avond compleet.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 8 mei 2013, Melkweg, Amsterdam