Frank Turner komt graag in Nederland. Afgelopen editie van Pinkpop stond hij nog op het hoofdpodium en ook Lowlands, Crossing Border en een hele zwik poppodia waren niet veilig voor de folkpop van de Brit. Sterker nog: zelfs de grootste fan kreeg op een gegeven moment last van Frank Turner-moeheid. Misschien komt het door het nieuwe decor, maar vanaf opener The Next Storm voelt het vanavond als een frisse nieuwe start. Met I Am Disappeared en The Road spelen Turner en zijn band daarna meteen direct twee publieksfavorieten en is de sfeer bijna uitgelaten te noemen.

Het is de eerste show van het nieuwe jaar voor Frank Turner, volgens zijn eigen telling show nummer 1808 en de feestdagen hebben hem hongerig gemaakt, zo vertelt hij. Want zijn familie kan hij niet onder de duim houden, maar een zaal met tweeduizend man wel. En dus doen we allemaal braaf mee als de zanger zijn gitaar omhoog houdt ten teken dat we mee moeten zingen. Overigens hebben we dan al één nieuw element in een Frank Turner-show gezien: de frontman speelt twee nummers op elektrische gitaar, vooraf gegaan door een riff uit Master Of Puppets (‘dat was het, ik ben klaar’).

Toch is Turner op z’n best op akoestische gitaar. Zoals tijdens solonummers St. Christopher Is Coming Home, Tell Tale Signs en het onvermijdelijke The Ballad Of Me And My Friends. Dat laatste nummer speelt ie vanavond voor de mensen die de tourvlag bij zich hebben: een vlag die bij iedere show van de tour, zonder de hulp van de band of crew, aanwezig moet zijn en via Amerika en Engeland vanavond dus veilig in Utrecht is aangekomen. Een origineel idee dat laat zien hoe trouw zijn fans zijn. Minder origineel is het dat Turner de zaal al na twee nummers in twee kampen verdeelt en de eeuwige sitdown tijdens Photosynthesis is ook wel een keertje klaar. Toch?

Ongemerkt staan Frank Turner & The Sleeping Souls al bijna twee uur op het podium als laatste nummer van de reguliere set Recovery wordt ingezet. Tijdens die twee uur is de show niet eenmaal ingekakt, heeft de zaal uitbundig gedanst en meegezongen en blijft het ‘wat een leuke jongen is het ook’-imago van Turner fier overeind, terwijl hij stiekem als een volleerd showman de zaal naar z’n hand zet. Een show uit het boekje dus. Misschien is dat het enige dat we vanavond aan te merken hebben. Aan de andere kant: de zaal gaat na de uitgebreide toegift die eindigt met Four Simple Words – inclusief stagedive van de maestro zelf – zingend naar buiten. Wie zijn wij dan om te gaan zeuren?

Fotografie Mitchell Giebels

Gezien: 10 januari 2016, TivoliVredenburg, Utrecht