Een anderhalf uur durende zegetocht. Zo voelt het optreden van Frank Turner en zijn band The Sleeping Souls vanavond aan. De Oude Zaal van de Melkweg is al weken uitverkocht, het publiek heeft vooraf de teksten extra goed uit het hoofd geleerd, frontman en band zijn lekker uitgerust en met . . .

Na opener Eulogy – al luidkeels meegezongen – valt pas op hoeveel nieuwe fans de singer-songwriter het laatste jaar heeft vergaard. Zo’n beetje de hele zaal zingt mee met Reasons Not To Be An Idiot en het refrein van I Still Believe. Hoe kan het dat een man die nog niet eens zo lang geleden met alleen een akoestische gitaar mocht openen voor The Gaslight Anthem in deze zaal, nu binnen drie nummers de complete Melkweg aan zijn voeten heeft liggen? Simpel, het zijn de liedjes. Simpele, doeltreffende meezingers. Intelligent genoeg om de serieuze muziekliefhebber bij de les te houden en makkelijk genoeg om uit volle borst mee te brullen met een halve liter bier in je hand.

Na One Foot Before The Other en publieksfavorieten I Knew Prufrock Before He Got Famous, Reasons Not To Be An Idiot en een van de mooiste liedjes van zijn laatste plaat I Am Disappeared is het tijd voor het nieuwe Polaroid Picture, dat misschien wel op een nieuw album verschijnt. Een primeurtje dus, vanavond in de Melkweg. En dat is meteen het enige dat er op dit optreden valt aan te merken. Turner heeft de laatste jaren vaak in Nederland gespeeld en heel veel anders dan zijn vorige optredens is het niet. Natuurlijk, de hits moet je spelen. Maar waarom niet wat meer variëren in de oude nummers. Zelfs de praatjes tussendoor zijn hetzelfde als de vorige keer: of we allemaal luchtharmonica willen spelen tijdens Dan’s Song en dat hij moeite heeft met gitaarsolo’s.

De zaal maakt het overigens niets uit. En dat komt omdat Turner een briljant acteur is. Hij vertelt het alsof ie het ter plekke bedenkt. Ach, wat maakt het ook uit? Met Peggy Sang The Blues, If I Ever Stray en Glory Hallelujah gooit hij er nog wat klassiekertjes in wording uit. Bij het a-capella English Curse valt overigens wel op hoeveel er gepraat wordt in de zaal, het ‘thanks for being quiet’ lijkt dan ook een tikkeltje sarcastisch.

Queen-cover Somebody To Love is het einde van de reguliere set en het mooiste moet dan nog komen: in de toegift speelt Turner in z’n eentje b-kantje Sailor Boots en natuurlijk The Ballad Of Me And My Friends. Als de hele band tenslotte het podium weer op komt voor afsluiter Photosynthesis mag de conclusie zijn dat Turner het weer geflikt heeft: iedereen gaat de zaal uit met een glimlach. Wie zich vanavond niet heeft laten overtuigen is een grote zuurpruim.

Fotografie: Paul Barendrecht

Gezien: 15 november, Melkweg, Amsterdam