Tegelijkertijd zorgt het ervoor dat de nadruk de hele show op Abraham ligt. Niet op de rest van de band en eigenlijk ook niet op de muziek. En dat is eigenlijk best wel jammer, want hoe vermakelijk het ook is om naar de iets te zware zanger te kijken, we willen toch vooral een goede uitvoering van de nummers van David Comes To Life, volgens uw verslaggever een van de beste platen van vorig jaar, horen. De Canadezen openen sterk met Queen Of Heart en Under My Nose, na inleiding Let Her Rest, de opening van de bejubelde rockopera die het verhaal vertelt van een jongen (inderdaad David) die in een Britse industriestad in de jaren zeventig verliefd wordt op Veronica.

Maar al snel is het niet meer zo belangrijk wat Fucked Up speelt, alle aandacht gaat uit naar Abraham die door de zaal rent, op de foto gaat met iedereen die het maar wil en ongevraagd de ene na de andere bezoeker een omhelzing geeft. Je kunt deze ietwat zweterige knuffelbeer simpelweg niet onsympathiek vinden. Maar toch, toffe oude nummers als I Hate Summer en Police worden op deze manier ondergeschikt aan het showelement wat Abraham op voert. En de rest van de band lijkt het ook niet naar z’n zin te hebben: verveeld staan de vijf bandleden – die er zonder hun frontman uit zien als een random indiebandje: drie gitaristen van het type schooljongetje en een bassiste met bril, hoe cliché wil je het hebben – de zaal in te staren.

Het zijn vooral de momenten dat de zanger op het podium staat die overtuigen. Dan ineens is er – ook bij de rest van de band – focus. Maar Abraham is snel weer verdwenen om rondjes te rennen door de zaal. En, eerlijk is eerlijk, het publiek vindt het prachtig. Fucked Up zorgt voor een lekkere afsluiter van het weekend. Spijt dat ik mezelf van de bank heb losgeweekt heb ik ook geen seconde, maar – die gedachte kan ik toch maar niet onderdrukken – op plaat is deze band veel specialer dan live. Hier zit meer in! De combinatie van pop en hardcore, gecombineerd met de schreeuwstem van Abraham, heeft op plaat veel meer zeggingskracht en verliest live toch iets van z’n glans. Daar komt bij dat je met drie gitaristen op een podium wel iets meer mag verwachten.

Maar toch: niemand zal chagrijnig de zaal verlaten. Abraham vertelt honderduit, over het eerste biertje dat ie dronk, over de vorige keer dat zijn band in Amsterdam speelde en hij een microfoon in het gezicht van een van de gitaristen smeet en over de Amsterdamse punkband NRA, één van zijn favoriete bands. Als hij vanuit de zaal aan zijn band vraagt welk nummer ze gaan spelen, krijgt hij verveelde blikken terug: ze lijken het ook niet te weten. In het interview waar ik in het begin van dit stuk uit citeerde komt ook deze zin: ‘Mijn gedrag maakt de rest van de band vaak boos, ik ben soms benieuwd hoe lang ze het nog met me vol houden.’ Wie vanavond in Paradiso was kan eigenlijk maar tot één conclusie komen: niet lang meer. ‘We’re dying on the inside’, zo gaat het refrein van The Other Shoe, het laatste nummer voor de toegift. De bandleden op het podium zingen het extra hard mee.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 18 november 2012, Paradiso, Amsterdam