Zou het er dan eindelijk van komen? Een show van Enter Shikari die niet lichtelijk tegenvalt. Want hoewel de Britten er steevast een bonte avond van maken, muzikaal gezien maakt de band er nog al eens een potje van. Vanavond is het allemaal anders. We gaan niet roepen dat Enter . . .

Als Death Letters om acht uur de avond mag openen is het al lekker vol in de grote zaal van de Melkweg. Helemaal uitverkocht is het niet, maar veel zal het niet gescheeld hebben. De twee Dordtenaren spelen een zeer behoorlijke set, raken het publiek af en toe kwijt met hun uitgesponnen postrockpassages, maar mogen overall dik tevreden zijn. Tweede voorprogramma Your Demise – op Powerfest ook al in de Melkweg – speelt volledig inwisselbare en middelmatige hardcore, dus die laten we verder buiten beschouwing.

Enter Shikari begint de set met de mededeling dat gitarist Liam Clewlow (Rory, voor vrienden) vandaag jarig is. Oh god, als dat maar niet betekent dat de band al de hele dag aan de zuip en blow is in Amsterdam. Dat valt mee. Vanaf opener Solidarity speelt Enter Shikari zijn beste show tot nu in de Melkweg. Alles klopt vanavond. De zaal verandert al snel in een zwetende massa vol ontblote bovenlijven, het geluid is verrassend goed en Reynolds klimt van balkon naar balkon, springt naar beneden en vergeet ondertussen gelukkig niet om heel aardig te zingen.

Het lukt de straatschoffies uit Londen vanavond zonder moeite om het unieke geluid dat de band op cd heeft, te vertalen naar het podium. Het is strak, de rustige nummers zijn uit de setlist verdwenen (of je moet No Sssweat als rustpuntje willen zien) en na een geweldige set met Mothership, Hectic en natuurlijk afsluiters Sorry You’re Not A Winner en Juggernaut als hoogtepunt smeekt het publiek in de toegift om The Jester. Terwijl Reynolds het balkon maar weer eens opklimt, speelt de rest van de band het laatste beetje energie uit de fans. Een uitputtingsslag, dat was het vanavond. Maar wel een heel fijne.

Fotografie: Sanne Glasbergen

Gezien: 17 juni 2011, Melkweg, Amsterdam