Vervelend is dat. Koop je een partypack paprika, trek je ‘m open, blijkt er maar een kleine bodem chippies in te zitten. De rest van de inhoud van de verpakking bestaat uit lucht. Ik moet er vanavond aan denken tijdens het concert van Greta Van Fleet in de Ziggo Dome. Met de spreekwoordelijke chippies is het prima gesteld bij deze band. Die zijn misschien wat oud, maar smaken meer dan eens naar meer. Er zit helaas gewoon veel te veel lucht in de verpakking.
Fotografie Julia Huikeshoven
Het begint in ieder geval lekker. Na een intro van orkestrale covers van hun songs, komt Greta Van Fleet op, wordt er meteen vuurwerk afgestoken en speelt het enthousiaste viertal The Falling Sky. Met acht vuurspuwende vlammenwerpers achter hem gaat Josh Kiszka, de kleine zanger van de band, meteen voor een grootse performance. Wat een strot heeft deze glitterende frontman! Ook The Indigo Streak brengt hij vol passie, maar in het slot van Lover, Leaver (Taker, Believer) gaat het al mis. De eerste van vele saaie instrumentale intermezzo’s wordt ingezet.
Terwijl Josh van het podium verdwijnt, speelt zijn broer een gitaarsolo die eindeloos lijkt door te gaan. Telkens wanneer je denkt dat de kerel klaar is, gooit hij er nog een bloedeloze salvo achteraan. ‘Ja, nu weten we het wel!’ wil ik naar het podium schreeuwen. Een spectaculaire kledingwissel van Josh had een goed excuus geweest voor het schouwspel. Maar wanneer Jake eindelijk ophoudt met het instrumentaal citeren van zijn rock- en bluesfavorieten, blijkt de zanger juist alleen maar een shirt uit te hebben getrokken.
Meeting The Master volgt, en is een hoogtepunt. Het nummer wordt ingeleid door twee korte, respectvolle odes aan The Beatles. Blijkbaar waren Within You Without You en Norwegian Wood bronnen van inspiratie voor Greta Van Fleets mooiste ballad tot nu toe. Kiszka’s uithalen zijn perfect en het gejodel over de felle gitaarlijnen, doen je het kunstje dat zijn broer eerder flikte bijna vergeten.
De overheerlijke poprockhit Heat Above pakt helaas minder goed uit. Het nummer wordt live flink vertraagd, vermoedelijk zodat Josh niet blauw aanloopt tijdens het refrein. Hierdoor mist er iets. Zoals mijn vrouw het verwoordde: ‘Het is alsof je tot het randje van orgasme wordt gebracht, en dan ineens is het batterijtje op.’
Weer een solo, ditmaal op de drums. Wederom even boeiend als verf zien drogen. Maar deze keer is er in ieder geval een reden voor de break. Josh heeft een blauwe, met sterrenstickers beplakte onesie aangetrokken en rent samen met zijn broers naar een klein podium achterin de zaal. Daar laat de band zien dat het al die gebakken lucht helemaal niet nodig heeft.
Greta Van Fleet pakt de zaal in, ten eerste met prachtige akoestische versies van Unchained Melody, Waited All Your Life en Black Smoke Rising, ten tweede met een charme-offensief. Josh glimlacht en maakt grapjes. Hij deelt handkusjes en witte rozen uit aan het publiek. ‘Wat een schatje is het toch!’ hoor ik jongens en meiden naast mij fluisteren. Ze hebben gelijk. Zo in zijn blauwe onesie ziet de 1 meter 50 lange zanger eruit als een Teletubbie.
Helaas staat deze Teletubbie kort na het akoestische blokje alweer te headbangen naast zijn andere broer, bassist Sam, die op het grote podium de volgende groteske solo aan het opstarten is. Greta Van Fleet staat vanavond ruim twee uur op het podium en speelt slechts veertien à vijftien nummers. Publieksfavoriete tracks als Caravel, Safari Song en Broken Bells ontbreken. De band verkiest te vaak solo’s over songs. Er had gewoonweg meer chips in de zak gepast.
Gezien: 8 november 2023 in Ziggo Dome, Amsterdam
Ons nieuwe boek!
Het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit inmiddels 52 jaar popkritiek in OOR. Bestel ‘m hier.
