Guns N’ Roses is weer bij elkaar. Althans, de drie kernleden Axl, Duff en Slash. En ze houden het ook al meer dan een jaar met elkaar uit tijdens de uiterst succesvolle Not In This Lifetime-tour. Commercieel succesvol, want artistiek houdt het niet over in Nijmegen. Over het repertoire valt onmogelijk te klagen, want juist tijdens zo’n concert van drie uur blijkt hoeveel ijzersterke nummers ze hebben. Die komen voornamelijk uit het einde van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig. Het handjevol nummers van het eeuwig uitgestelde Chinese Democracy dat de setlist haalt, laat zich gemakkelijk vergeten.

Het materiaal van Appetite For Destruction, Lies en de Use Your Illusion-albums is genoeg om wereldwijd zoveel mensen te trekken. Dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat Guns N’ Roses de band was die op het hoogtepunt stopte zonder echt te stoppen. Bijna 25 jaar geleden speelden ze op precies dezelfde Goffertweide. Toen op de top van hun roem en ook nog eens met maximale sterallures waarbij ze het volle veld uren lieten wachten. Het kon allemaal, maar daarna zakte de band ook snel in elkaar met hele en halve mislukte projecten. Deze ‘reünie’ is behalve verrassend ook zeer lonend, waarbij we waarschijnlijk een belangrijke gemeenschappelijke drijfveer van de band te pakken hebben.

In ruil voor een kaartje krijg je heel veel jeugdsentiment, maar ook een meerdere keren ontzettend vals zingende Axl Rose. Daarnaast lijkt hij zeker in het begin van het concert slecht mee te kunnen met het tempo van de andere bandleden, hij blijft geregeld een beetje achter. Of het lukt hem niet of hij hoort ze slecht. Het wilde sprinten over het podium is ook voorbij, lichamelijk is hij een slow motion variant van de oude Axl. Eentje die ook ieder moment aangrijpt om van het podium te verdwijnen. We moeten blij zijn, het was ooit slechter, hoor je om je heen. Is dat echt een reden om blij te zijn?

Het materiaal is ooit gemaakt voor een band die op het lijntje balanceerde van Queen-kitsch, hairmetal, punkenergie en coke-gekte. De huidige versie van de nummers helt over naar de kitsch. Pas halverwege, tijdens Civil War, lijkt Axl warmgedraaid. Niet lang daarna komt het hoogtepunt van het concert, een gastoptreden van AC/DC’s Angus Young die natuurlijk vlakbij in Aalten een leuk stulpje heeft. Niet alleen komt Axl geweldig op stoom in Whole Lotta Rosie en Riff Raff, ook de rest van de band wordt wakker en begint met meer energie en vuur te spelen. Als Young weer weg is, is die energie ook weg en rommelt de band zich door Coma heen. November Rain is dan weer stukken beter en ook de toegiften Sorry, Patience, My Michelle, The Seeker en Paradise City verlopen soepeltjes.

Toch moet je beneveld zijn door drank of sentiment om heel hard te juichen over dit concert. Het materiaal mag dan nog zo sterk zijn, de uitvoering is in Nijmegen geregeld te zwak voor ervaren wereldsterren.   

Fotografie: Bert Treep