De twee ontmoetten elkaar lang geleden, toen Vampire Weekend in 2008 het voorprogramma verzorgde van The Walkmen. De twee kozen ieder hun eigen weg en gingen zich op de zolderkamer van Batmanglij bezighouden met eigen muziek. Vanavond is Rostam – die sinds zijn vertrek uit Vampire Weekend samenwerkte met onder meer Frank Ocean, Solange en Carly Rae Jepsen – er niet bij en dus moet Leithauser het alleen doen op de halfvolle zolderkamer van TivoliVredenburg. De show is het enige concert van zijn tournee dat niet uitverkocht is, maar het mag de pret niet drukken. De Amerikaan vernoemde op zijn eerste soloplaat Black Hours (2014) nog een nummer naar Utrecht, al vraagt hij zich wel af waarom hij niet meer in het oude Tivoli spelen mag. Is ‘ie niet de enige in, zo blijkt uit de publieksreactie. Helemaal alleen is Leithauser overigens sowieso niet, want de boom van een vent wordt bijgestaan door een begaafde begeleidingsband waarin onder meer een rol is weggelegd voor Eric Harvey van Spoon. Door die wisseling van de wacht klinkt de luchtige productie van Batmanglij niet altijd door in het optreden en ligt de Vampire Weekend-saus er wel iets minder dik bovenop.

Leithauser krijgt daarmee de kans om zijn nummers – want dat zijn ze vanavond écht – op een energieke en inspirerende manier naar een intensiteitsniveau te trekken dat hij zelfs in zijn tijd bij The Walkmen niet of nauwelijks bereikte. Als bescheiden hit In A Black Out na een bescheiden begin als vierde voorbijkomt zijn we er al snel van overtuigd dat de dertiger stiekem over een van de beste rockstemmen van deze eeuw beschikt. Keer op keer haalt hij zonder aan kracht in te boeten de hoogste noten. Vlak voor hij in Peaceful Morning de allerhoogste aantikt krabt de Amerikaan zich even achter de oren alsof hij zich afvraagt hoe het allemaal zo goed af kan lopen. Hij haalt het zichtbaar uit zijn tenen. Gelukkig zijn die in het geval van Leithauser nogal een stuk van zijn strot verwijderd.

Dat wil overigens niet zeggen dat Leithauser zich overschreeuwt. Soms spreekt hij juist bijna op dezelfde manier als hij tussen de nummers door doet, bijvoorbeeld als hij voor The Bride’s Dad met een hilarische huwelijksanekdote de lachers op zijn hand krijgt. Op zulke momenten doet Leithauser in al zijn dynamiek denken aan Bob Dylan, een vergelijking die versterkt wordt als de lange zanger in het intro van You Ain’t That Young de longen uit zijn lijf blaast op een mondharmonica. Kort daarna volgen met A 1000 Times en Alexandra de hoogtepunten van Leithausers beide soloplaten en wordt voorin door de handvol van de harde kern meegezongen. Niets mis mee, maar meezingen met Hamilton Leithauser zal natuurlijk nooit helemaal lukken. Daar is de beste man simpelweg te goed voor. Het sierlijke 1959 zorgt voor de soundtrack voor de sluiting van de speeldoos. De Grote Vriendelijke Reus vouwt zich weer samen. Morgen wacht Brussel, zoals een tweetal trouwe fans Leithauser voor het toegift vast voor de zekerheid herinneren. ‘Dat wordt veel van hetzelfde’, zegt hij nog, maar zij zijn er dan desondanks opnieuw bij. En dat is maar goed ook, want Hamilton Leithauser verdient het om gehoord te worden, als het even kan door veel meer mensen.

Fotografie: Jelmer de Haas

Gezien: 3 maart 2017, TivoliVredenburg, Utrecht