Vanaf opener Power Over Men zit de sfeer er goed in, maar de zaal komt pas echt tot leven als Treays oud werk inzet. Bij een nummer als Salvador is het publiek niet te houden. Mensen vliegen elkaar in de armen, doen massaal de handen in de lucht en blèren keihard refrein ‘from here to Saáááálvadóóór’ mee. Zoals vanavond wel vaker gebeurt is het applaus na het nummer dermate oorverdovend dat Treays zichtbaar overdonderd is. Ook zijn hierdoor zijn, ongetwijfeld charmante, praatjes moeilijk te verstaan. Gelukkig houdt hij die eigenlijk altijd kort, dus duurt het nooit lang voordat er weer een moderne klassieker in de dop als 368 voorbij komt.

Ook de nummers van Trick gedijen goed in de zaal, maar het is wel duidelijk dat het publiek er nog een beetje aan moet wennen. Alleen de vrolijk klinkende meezinger Dragon Bones, waarin Jamie T zingt dat hij zichzelf door zijn hoofd wil schieten, en Tinfoil Boy, een beter Muse-nummer dan alles wat die band de afgelopen jaren heeft uitgebracht, kunnen zich qua respons meten met de klassiekers. Het grote palet aan stijlen dat te horen is op die plaat zorgt wel voor enorm veel variatie in het optreden. Zo waan je je soms bij een hiphopshow, soms bij een rasechte rockshow en soms, zoals tijdens de door Treays solo gespeelde ballad Sign Of The Times, bij een puur singer-songwriterconcert. Dat de show toch altijd als een coherent geheel aanvoelt is te danken aan het enorme vakmanschap van de singer-songwriter én zijn zeer strakke begeleidingsband.

Vanaf dat solo-intermezzo ligt de focus voor het grootste gedeelte op nummers van de eerste twee platen. Treays heeft het publiek inmiddels compleet in zijn handen en drijft de extase in de zaal tot een ongekend hoogtepunt. We zijn dus compleet sufgesprongen als hij na een ruim uur speeltijd het laatste nummer aankondigt. Dat blijkt Sticks & Stones te zijn, voor veel aanwezigen duidelijk hét Jamie T-nummer. Dat hij de song vervolgens net voor het refrein afbreekt omdat hij de verkeerde gitaar vast heeft, draagt alleen maar bij aan de euforie als hij vervolgens weer van voor af aan begint. Met échte afsluiter Zombie zet Jamie T de zaal nog een keer op zijn kop, waarna hij met een brede glimlach het podium definitief verlaat. Na zo’n optreden in blakende vorm zien we hem natuurlijk graag snel nog een keer terug. Dat mag van ons eigenlijk altijd wel in zo’n lekker knusse zaal zijn.

Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 1 november 2016, Melkweg, Amsterdam