Als Andrew Hozier-Byrne om stipt negen uur op komt, wat aan zijn gitaar pingelt en vervolgens Like Real People Do inzet, heeft het publiek inmiddels al drie keer keihard gejuicht. Dat gaat de hele avond zo door. Een nummer lijkt afgelopen te zijn, juichen! Het nummer gaat toch nog door, juichen! Hozier vertelt een verhaaltje, juichen, bij vrijwel iedere zin die hij zegt. Daar zou je als artiest geïrriteerd van kunnen raken, maar Hozier vindt het allemaal prima. Hier staat geen singer-songwriter die volledig verwikkeld is in artistieke pretenties, maar een rasmuzikant die, samen met zijn strakke band, met heel veel plezier een avond lang zijn liedjes ten gehore brengt.

Opvallend is ook dat de aandacht vrijwel geen moment verslapt. Bijna niemand lijkt hier alleen op basis van Take Me To Church te zijn. Natuurlijk zijn er een paar mensen die denken dat ze in de kroeg staan, maar het grootste deel van het publiek luistert aandachtig naar de uiteenlopende set die Hozier ze voorschotelt. Op sommige momenten staat er een strakke rockband te spelen (bij prijsnummer Angel Of Small Death & The Codeine Scene bijvoorbeeld), maar een nummer als Someone New is weer pure pop. Ierse folk horen we ook, vooral bij In A Week, een duet met celliste Alana Henderson. Dat het toch een samenhangend geheel blijft, ligt aan het geweldige samenspel van iedereen die op het podium staat en aan Hozier zelf, die met zijn stem een eigen stempel op ieder nummer drukt.

Iedereen zou het Hozier waarschijnlijk wel vergeven als hij Take Me To Church voor het allerlaatst bewaart en de HMH euforisch naar huis stuurt, maar dat doet hij niet. Hij sluit er wel zijn reguliere set mee af en zorgt dan meteen voor het enige moment waarop iedereen meezingt en zijn telefoon erbij pakt, maar laat ook weer zien dat het gewoon een enorm goed nummer is, dat ook in zo’n enorme setting zonder moeite overeind blijft. Als hij vervolgens in zijn eentje weer het podium opstapt wordt er gejuicht alsof het publiek nog nooit een toegift heeft meegemaakt, wat gezien de leeftijd van sommige aanwezigen best eens zou kunnen. Het akoestische Cherry Wine dat volgt weet de aandacht niet helemaal vast te houden, maar met afsluiter Work Song brengt hij de zaal weer in extase. Net voor dat nummer lijkt het alsof hij in de lach schiet, maar het zou ook kunnen dat hij even ontroerd raakt. Hij bedankt Nederland enorm vaak en hoopt ons vlug terug te zien. Dat zou met gemak in een nog grotere zaal kunnen zijn.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 25 januari 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam