Op z’n minst merkwaardig is de band die Kings of Leon met Nederland heeft. In 2009 weigerden de Amerikanen een toegift te spelen in Ahoy, na te zijn bekogeld met bier. Op Pinkpop 2017 werd er op het podium vooral nors gezwegen – op festivalshows voor die tijd werd vooral gemopperd. Bovendien was er pech: toen er een concert met Snow Patrol in het Haagse Zuiderpark werd aangekondigd, sloeg corona toe. Dat doet wel iets met de connectie tussen publiek en band. Zo kan het dus zijn dat Kings Of Leon zijn eerste volwaardige Nederlandse show sinds Ziggo Dome in 2014 (!) speelt, op een ‘extra avond Bospop’. Zou het storm lopen omdat de schade moet worden ingehaald? Of blijft de belangstelling achterwege?
Fotografie Hub Dautzenberg
Het antwoord is meteen zichtbaar als je door de festivalpoort het terrein oploopt: nee, het loopt geen stom. En zo gek is dat niet. Het aanbod is op dit moment zo gigantisch groot, met de Stones en Idles in Amsterdam alleen al, dat festivalgangers keuzes moeten maken – en de keuze is donderdagavond voor velen zichtbaar niet op een avond Weert gevallen. Op dit terrein, een groot grasveld naast de A2, passen tienduizenden bezoekers, maar slechts tussen de tien-/twaalfduizend bezoekers zien uiteindelijk hoe Kings Of Leon na shows van Stereophonics (daverende rockshow) en Balthazar (vrolijk nonchalant in het daglicht, een tussendoortje voor de band) om 22.00 uur het podium opstapt.
Een beetje bevreesd kijken wij, dat deel van het publiek dat de voorgeschiedenis van de band kent, toe. Hoe is het met de gemoedsrust van vooral zanger Caleb Followill? Die sfeer is bepalend, hij wil weleens niet goed in z’n vel zitten. Groot en schatrijk geworden met hits als Sex On Fire en Use Somebody, maar er soms zichtbaar doodongelukkig mee. Zo hebben we ‘m leren kennen. Goed nieuws is er gelukkig meteen, het is bijna alsof je Weert direct een zucht van verlichting hoort slaken. Met een duim in de lucht stapt hij de planken op, op de klanken van de opener van het laatste album When You See Yourself (2021). Van enig chagrijn is geen sprake. Integendeel. Het is alsof Caleb vervolgens hoogstpersoonlijk het gaspedaal intrapt en dat pas na een kwartier of drie weer loslaat.
Dan pakt hij een witte zakdoek, veegt hij het zweet weg en zegt hij dat dit een van de laatste shows is van de huidige Europese tournee waar ze zoveel plezier aan hebben beleefd. Sterker nog, dat ze misschien wel nooit zoveel plezier hebben gehad als deze zomer. En dat ze dat plezier ook vanavond graag weer beleven. En oh, of wij het misschien koud hebben, zo in de buitenlucht? En ja, dat we toch echt wel mooi kunnen zingen. Wie de voorgeschiedenis kent staat met z’n oren te klepperen. Concerten zijn wisselwerkingen tussen act en publiek: de chemie slaat vanavond dan ook meteen over. In Weert kruipen ze er spontaan van bij elkaar op de schouders. Vuisten in de lucht, arm om de schouder van vrienden, zingend om het hardst.
We zien vervolgens anderhalf uur lang hoe de bandleden ook elkaar opzoeken en hoe ze het podium met regelmaat klein maken, simpelweg door bij elkaar te gaan staan en elkaar zowaar aan te kijken, met blikken van plezier. Dat is nogal wat voor een band waarvan de bandleden ooit in aparte Mercedessen op Pinkpop arriveerden. De lol leek toen weg, maar blijkt nu weer terug. We worden ondertussen aangespoord mee te klappen, mee te zingen en als we dat dan doen, opnieuw gretig en hard, dan worden we beloond met complimenten en grimassen.
De setlist is ondertussen geweldig, de balans lijkt volledig gevonden tussen oud en nieuw werk. The Bucket en Molly’s Chambers klinken net zo geweldig als Closer en Revelry. Over die laatste song gesproken: zo’n meeslepend rocknummer, in de buitenlucht, onder een prachtig wolkendek, terwijl de avond valt, is hier in Weert opeens volledig op z’n plaats. Dat geldt voor wel meer nummers: uit het zicht van de Hollandse massa heeft de band ook de laatste jaren toch echt een reeks heel sterke rocknummers bij elkaar geschreven.
Waar de band niets aan kan doen, maar waar wij ondertussen de vruchten van plukken: de volslagen ontspannen sfeer op het terrein. Dat is nog voor geen kwart gevuld, maar zo’n beetje alles is open en draait op volle toeren. Nul wachtrijen bij de bar, keuzes aan eten in overvloed, vrolijke gezelligheid bij de merchandise: ‘Wil je soms even passen? Dat kan hoor.’ Zoiets hoor je toch maar zelden bij shows van dit formaat. De sympathie van Bospop straalt ook op deze avond af, die net als het festival zelf mogelijk wordt gemaakt door een heel leger aan vrolijke vrijwilligers.
Tegelijkertijd maakt de komst van Kings of Leon ook dat er serieus wordt uitgepakt. Het podium baadt werkelijk in het licht, het is als de avond valt met ieder nummer meer een plaatje voor het oog. Het geluid is geweldig, de visuals zijn prachtig. Hier is op niks beknibbeld, we krijgen de top of the bill voorgeschoteld. Al die techniek is geweldig, maar de sfeer is uiteindelijk het belangrijkst. En die blijft goed. We waren het een beetje vergeten, maar wat een oeuvre heeft deze band toch ook. En wat een stem heeft Caleb. Hij noemt zijn eigen stem ‘a little shot’, na een hoop shows al deze zomer, maar daar is weinig van te merken. Van zijn oer-Amerikaanse rasp is het anderhalf uur lang echt genieten.
Het is bovendien een beetje alsof de band de afgelopen jaren een therapeut heeft bezocht. En dat hen is verteld: jongens, plezier hebben. Dankbaarheid tonen, in het moment opgaan. Dat het toch al jaren geleden volslagen stuk gespeelde Use Somebody opeens wel weer uit de tenen komt, gezongen met gesloten ogen, door tienduizend van ons emotioneel meegeschreeuwd, is veelzeggend. Hier en nu krijgt dat nummer opeens een nieuw Nederlands leven. En opeens valt weer op hoe sterk die rocksong is. Niks afgeraffeld of door de band zelf gehaat: op de juiste manier gebracht is dit nummer een lied waar iedere rockband jaloers op mag zijn. En waar je weides als dit dus wel mee kunt vullen.
Zo krijgt het verhaal van Kings of Leon met dik twintig vlammend gespeelde nummers een onverwacht vrolijk nieuw hoofdstuk, en eentje die opeens wél weer naar meer smaakt. Wat een onverwacht zalige revanche is dit. Een paar jaar lang waren er twijfels, maar in deze vorm kan de band ook pakweg de mainstage van Pinkpop echt wel weer aan.
Gezien: 7 juli 2022 in Weert
De zomereditie van OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
