Opgelucht slaakt ze een zucht, als ze op haar Harmony Alden Stratotone-gitaar de eerste tonen inzet. ‘Ik ben zo blij dat de regen voorbij is!’ Wat Lianne La Havas misschien niet doorheeft, is dat haar rijke jazzy gitaargeluid regenbuien makkelijk kan verdrijven: een inmiddels terugkerend talent van de muzikante. Met deze klanken vervalt de show bovendien niet in een degelijke akoestische kampvuursound en gaan de songs, waarvan Au Cinéma en Green & Gold de schoonheidsprijs winnen, haast nooit vervelen. Hetzelfde geldt voor de stem van de zangeres: ze laat het publiek alle hoeken van haar stemgeluid horen. Moeiteloos schakelt ze van ingetogen en frêle melodieën naar uitbundige en vlijmscherpe uithalen. Het maakt niet uit welk uiterste ze opzoekt: het klinkt allemaal loepzuiver. Jammer dat het geluid nog wat kraakt tijdens de eerste twee nummers, maar dat probleem is gelukkig snel opgelost. De geluidstechnici toveren met La Havas mee.

Een groot deel van de nummers krijgt extra kleur en ziel door een knalblauwe gitaar met Paisley Park-slagplaat genaamd ‘Little Prince’, vernoemd naar haar grote idool. Het maakt Unstoppable zelfs tot een vroeg hoogtepunt, dat de aanwezigen de rest van de avond muisstil krijgt. Zó stil zelfs dat de vogelgeluiden in de tuin op de achtergrond te horen zijn en je het ritmisch getik van schoenen in het natte zand met gemak kan horen. Ook al zingt La Havas in Fairytale dat ze niet in sprookjes gelooft, deze avond begint toch echt op zo’n magisch verhaal te lijken.

De nog geen duizend aanwezigen worden bijna betoverd door de muzikale klanken en vooral ook de verschijning op de bühne. Met een zichtbare twinkeling in de ogen geniet La Havas van iedere minuut van deze show, gaat ze van melancholisch (Lost & Found) naar opgewekt (Is Your Love Big Enough?) en betrekt ze het publiek telkens op een andere manier bij haar show. Tussendoor klungelt de Britse soms wat met het haar timing, maar door haar ontwapenende glimlach en charme zetten deze kleine fouten de show juist kracht bij. Want oprechtheid en enthousiasme zijn er ten overvloede. De zangeres heeft een bomvol tourschema, maar ze brengt haar verhalen en haar teksten nog steeds alsof het de allereerste keer is. Zo komen naast haar verrassende roots de supportshows voor Coldplay ter sprake – later deze week ook in Amsterdam. ‘Ik kan jullie vertellen dat Chris Martin echt knap is’, roept La Havas. Ook Age, een klein liedje over een relatie met een oudere man die net zo goed haar vader had kunnen zijn, wordt zó goed neergezet, dat de grap nooit oud wordt.

Of ze nou in de grootste voetbalarena of in de kleinste tuin van onze hoofdstad staat: elke show van Lianna La Havas is er eentje met verve gebracht. Met haar oprechte uitstraling, sterke songs, teksten vol ziel en verfijnd gitaarspel (met of zonder begeleidingsband) pakt ze ieder publiek haast moeiteloos in. Ook de aanwezigen in de Tolhuistuin blijven liever zitten voor meer nadat La Havas besluit met Forget. Als we dan toch moeten opstaan en terugkeren naar Amsterdam Centraal, zien we vanaf de pont een regenboog aan de horizon verschijnen. Dit kan geen toeval meer zijn: Lianne La Havas is pure muzikale magie.

Fotografie: Willem Schalekamp

Gezien: 21 juni 2016, Tolhuistuin, Amsterdam