We krijgen namelijk geen moment de tijd om na te denken over vergezochte analogieën tussen Moderat en Barry Sonnenfelds sciencefiction-film. De Ziggo Dome heeft weliswaar een hardstylefeestje vanavond, maar opener Ghostmother heeft de hardste bassen van de Arena Boulevard. De HMH is terug op Aarde. De bierhal fungeert vanavond overigens als een ideaal, industrieel aandoend decor voor de combinatie tussen de dance van Modeselektor en de diepgang van Apparat. Op de albumtrilogie die Moderat uitbracht zijn die twee moederschepen volledig versmolten tot één catamaran, maar op het podium is de scheidslijn soms even hoorbaar. Dat komt vooral doordat Moderat zijn nummers verlengt met instrumentale uitweidingen en eigen remixes van tracks als Running en Eating Hooks, waarop Gernot Bronsert en Sebastian Szary het heft in handen nemen.

Dat zulke nummers behoren tot de bekendste tracks van de avond, houdt de show in balans. De singles, zo ook Bad Kingdom en Reminder, worden namelijk gedragen door de zang van Apparats Sascha Ring. Die variatie maakt iedere seconde spannend, laat de ontwikkeling van het debuut, waarop zang gelijkstond aan experiment, naar het recente III horen en legt Moderats bouwstenen bloot. Een belangrijke bouwsteen is dan echter nog niet benoemd. Het vierde ‘lid’, videocollectief Pfadfinderei, staat namelijk vierkant achter de muzikanten met haar- en messcherpe visuals die hun weerga noch gelijke kennen. Ze vormen, samen met de baslijnen die de lucht bijna uit de longen persen, de voornaamste reden waarom Moderat de adem van zijn publiek beneemt.

Die massa lijkt in eerste instantie dan ook te veel onder de indruk om te dansen. Met oude publieksfavorieten als No. 22 en Les Grandes Marches, die achtereenvolgens de revue passeren, komt daar kort voor de twee toegiften verandering in. Net als Moderats muziek wordt het publiek zelden écht euforisch (de olifantensample uit Bad Kingdom is een uitzondering), maar men is, opnieuw zoals Moderats muziek, altijd in beweging. Én vol bewondering, in een soort technotrance die aan de traanbuizen trekt. Die passie, die is wederzijds, zo wordt duidelijk bij de spaarzame speeches van het drietal. Best grappige gasten ook, voor een stel Duitsers althans. Een zege in de blessuretijd? Het is bijna zo schandalig als de – overigens niet in blessuretijd – verloren finale van 1974 om dat hier aan te halen.