Åkerfeldt houdt woord. Ook tijdens het enige optreden dat de band dit jaar in Nederland geeft, tonen de heren hun klasse. Dat hadden we natuurlijk kunnen weten. Opeth stelt namelijk nooit teleur. Natuurlijk, er zijn genoeg mensen die moeite hebben met de stilistische evolutie van death metal naar progrock. Maar welk muzikaal pad de heren ook bewandelen, ze betichten van het maken van slechte muziek is haast feitelijk onjuist. En ook live staat de band al zeventwintig jaar zijn mannetje. Zo ook vanavond.

Terecht dus dat de show ruim twee weken voor aanvang uitverkoopt. De show opent met de titelsong van het eind september verschenen twaalfde studioalbum Sorceress. Het nummer wordt gedragen door een heavy riff en maakt links en rechts uitstapjes naar seventies prog. Maar wie denkt dat Opeth de focus vanavond op nieuw werk legt, heeft het mis. Direct na het eerste nummer volgt het langgerekte Ghost Of Perdition uit 2005. De song gaat van heavy naar subtiel, en bevat zowel grunts, dubbele bass en brullende gitaren als tweestemmige zang, cleane gitaren en orgelspel.

Met Demon Of The Fall van My Arms, Your Hearse uit 1998 gaat de groep daarna nog verder terug in de tijd. Ondanks de energie die de band in zijn muziek stopt, beweegt het publiek nauwelijks. De zaal lijkt zich sowieso wat afwachtend op te stellen. Maar schijnt bedriegt. Na elk nummer volgt luid gejoel, gefluit en applaus. En als de band speelt, valt op dat veel mensen juist of aandachtig staan te kijken of de muziek met hun ogen dicht tot zich nemen. Dat kan prima. Aan visueel spektakel doet Opeth niet. De vier verticale panelen met ieder twee rijen van vijf vierkanten tonen bescheiden videoprojecties. Ze bewegen af en toe, maar leiden vooral niet af. En het geluid is kraakhelder, met volop ruimte voor details en subtiliteiten.

Tussen de songs door toont de frontman zich een begenadigd spreker. Zijn woorden van dank klinken oprecht en zijn droge humor contrasteert goed met de complexe en serieuze muziek. Hij stelt vast dat de grote zaal van 013 ‘gerefurbished’ is, dat er veel publiek is en ‘size’ dus wel degelijk ‘matters’. Ook vertelt hij dat hij eerder op de dag het slechte weer trotseerde om in Tilburg zijn tiende exemplaar van Uriah Heeps Look At Yourself te kopen. Hij maakt duidelijk dat Opeth graag iedereen tevreden stelt: metalheads en prognerds, jonge en oude fans en publiek op de vloer, achterin de zaal en op het balkon. Die uitspraak onderstreept de band met een set die met elf songs van negen albums klinkt als een dwarsdoorsnede van het oeuvre. Zo speelt de groep achtereenvolgens het nieuwe The Wilde Flowers en prachtstuk Face Of Melinda. En net als de balans met In My Time Of Need dreigt door te slaan naar progrock, legt de band met The Drapery Falls en Heir Apparent de focus weer op heavy werk.

De vijf heren spelen de moeilijkste partijen met het grootste gemak, beheersen hun instrumenten tot in de puntjes en laten nergens steken vallen. Vooruit, Åkerfeldts stem slaat een keer over, maar hij herstelt zich direct. Opeth staat vanavond synoniem voor progmetalperfectie en vertaalt zijn begaafdheid naar een verzameling songs die perfect in balans is. Als de reguliere set in apotheose eindigt met The Grand Conjuration kan de zaal niet anders dan heel hard juichen. Zo hard zelfs, dat wanneer Opeth na een korte pauze terugkeert, Åkerfeldt meldt dat de toegift vanavond écht niet voelt als een verplicht nummer. Maar goed dus dat die toegift met Deliverance bijna een kwartier duurt. Iedereen tevreden en voldaan. En die show in Londen: het is het publiek daar gegund.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet

Gezien: 18 november 2016, 013, Tilburg