Met vier albums op zak heeft Panic! At The Disco natuurlijk genoeg songs om uit te kiezen. Met de setlist is vanavond dan ook echt helemaal niets mis. Opener Time To Dance doet ons er nog maar weer eens aan herinneren hoe goed het springerige, catchy debuutalbum van de band was, terwijl tweede track The Ballad Of Mona Lisa het beste nummer van album nummer drie is. Opvallend: drummer Smith is er niet bij. Hij kampt met een alcohol- en drugsverslaving en dan is Amsterdam niet de beste plek om naar toe te gaan. Frontman Brendon Urie – vanavond dus als enige afkomstig uit de originele line-up van de band – heeft blijkbaar geen moeite met de geneugten des levens: ‘I’m fucking high.’

Urie is goed bij stem (al is het geluid op momenten erg slecht) en als de band ook vroeg in de set The Only Difference Between Martyrdom And Suicide Is Press Coverage inzet, is het feest helemaal compleet. Wordt dit een trip down memory lane? Nou, behoorlijk. Natuurlijk, ook nieuw werk als This Is Gospel komt voorbij – jemig, wat lijkt die track ook live op Fall Out Boy – net als New Perpective, het eerste nummer dat Urie en Smith schreven na het vertrek van gitarist/tekstschrijver Ryan Ross en bassist Jon Walker.

Maar voor de rest is het toch vooral genieten van oudjes als Lying Is the Most Fun A Girl Can Have Without Taking Her Clothes Off en Nine In The Afternoon, single van het ondergewaardeerde Beatlesque-album Pretty. Odd. Inmiddels is Panic! At The Disco officieel overigens weer een drietal, met Dallon Weekes als vaste bassist. Op het podium worden ze bijgestaan door een extra gitarist. Slim natuurlijk, dat de heren zich vanavond vooral beperken tot het spelen van de singles van de vier albums. Het zorgt ervoor dat ieder nummer enthousiast wordt onthaald. De band zelf speelt wat routineus, het enthousiasme van Urie is op momenten wel erg geacteerd, maar hé, Panic! At The Disco komt niet voor niets uit Las Vegas. En liever een goede routineuze show, dan een spontane show van een band die er niks van bakt.

De enige vraag is: hoe lang blijft Panic! At The Disco dit nog volhouden? Het succes wordt er niet groter op (het is flink druk in Paradiso maar het bordje ‘uitverkocht’ hangt nog niet aan de deur), het is niet de eerste keer dat Smith verstek moet laten vanwege zijn problemen en, laten we eerlijk zijn, het debuutalbum werd artistiek gezien nooit meer overtroffen. Aan de andere kant: met een hit als I Write Sins Not Tragedies – natuurlijk de afsluiter vanavond – op zak, mogen ze van mij ieder jaar komen spelen. Dat verveelt namelijk nooit. En na een uurtje staan we weer buiten.

Fotografie: Remco Brinkhuis

Gezien: 14 november 2013, Paradiso, Amsterdam