Rondje Holland met een vleugje Zuiderbuur

Veel van de degelijkheid zit in de Nederlandse acts. Epica, die volop tourt in Amerika en inmiddels met recht één van de meest succesvolle metalbands van Nederland genoemd mag worden, heeft de eer en tegelijk de lastige taak om het festival te openen. En dat doen Simone Simons en de rest van de band zoals je dat mag verwachten, niet onaardig. Met een headbangende frontvrouw, goed samenspel, metal, een vleugje Goth en een gevoelige ballad. Geen onverdienstelijke opwarmer, maar het festival moet Vrijdagmiddag nog duidelijk op gang komen.



De zwartbepakte mannen van Moke mogen op Zaterdag op het hoofdpodium beginnen. En wie de band wel eens live gezien heeft weet dat ze een verdomd lekkere show kunnen neerzetten. Om het geheel nog iets specialer te maken is besloten om een verband aan te gaan met het Metropole Orkest. Een leuk idee, want de muziek van Moke lijkt in theorie perfect om aangevuld te worden met strijkers en blazers. Of dat in de praktijk ook zo is wordt niet helemaal duidelijk, want voor het grootste deel van de tijd valt het orkest weg in de achtergrond. Als de violen en andere instrumenten een keer wel boven de rest uitkomen klinkt het meteen vrij episch, als The Last Shadow Puppets en het  meegebrachte orkest tijdens hun concert in Paradiso. Dit had groots kunnen zijn, maar blijft steken op alleraardigst. C-Mon & Kypski vullen het volgende slot op het grote podium. En om het in de woorden van Beelen te houden: ‘iedereen die ook maar een scheet op het laatste album heeft gelaten komt vandaag langs’. Kyteman speelt trompet, Pete Philly neemt wat zang voor zijn rekening en Fay Lovski laat haar zaag zingen. En dat levert een vrolijke bende op, waarbij de jongens van C-Mon & Kypski zelf het geheel van een bindende rode draad voorzien. Tweakend en freakend aan de knoppen schiet het heen en weer tussen zo’n beetje alle denkbare muziekgenres, maar blijft het altijd dansbaar en vrolijk.



Het wordt dan ook enthousiast ontvangen door het langzaam ontwakende publiek. Het vast hartverwarmende optreden van Caro Emerald, de sympathieke zangeres die groter en groter blijft groeien, wordt opgeofferd voor Biffy Clyro en gefrustreerd horen we superlatief op superlatief gestapeld over de gemiste show van Dewolff, waarbij zelfs vergelijkingen met Pink Floyd voorbij komen. Destine ziet na Lowlands een nieuwe droom uitkomen met hun aanwezigheid tijdens Pinkpop. De groep scoort hits en gaat zelfs in het buitenland touren. Ook deze jongens brengen wat je van ze mag verwachten. Een ‘glad’gestylde emo/punk-uistraling, jeugdige springerigheid en ambitie die uit elke porie stroomt. Als je fan bent is het vast een hoogtepuntje, voor de rest is het hoogstwaarschijnlijk het zoveelste dertien in een dozijn-bandje. Het ruige werk van de Vlaamse Ruben Block en zijn Triggerfinger staat als een huis, maar doordat ze wegens het afzeggen van Wolfmother naar een prominente plaats en tijd op het grote podium verhuizen valt het eigenlijk een beetje in het niet. Dit is groezelige rock die in een klein cafe thuishoort, voor de liefhebber. Misschien dat het trio juist in de tent wel het beste tot zijn recht was gekomen. The Opposites is nog zo’n optreden waarvan we lijdzaam moeten aanhoren hoe geweldig het was.

John & Jon

Twee mannen met gouden kelen en een gitaar. John Mayer is inmiddels al wereldberoemd en voor veel mensen zelfs reden om een dagkaart te kopen voor de Zaterdag. Met zijn hese stem en huilende gitaar lijkt het soms wel of er een 70 jaar oude bluesveteraan in het lichaam van de jonge dertiger huist. De massale opkomst voor zijn podium, de vele flippende tienermeisjes, het lijkt hem allemaal niets te doen. De belichaming van cool strooit met hits als Who Says? en Heartbreak Warfare en pakt moeiteloos het Pinkpoppubliek in.
 


De minder bekende Jon Allen heeft ook een hese stem. Hij combineert dit echter niet met een doorleefd geluid uit zijn instrument, maar met een wat vlakker klinkende akoestische gitaar. Het is muziek die je het best kan luisteren terwijl je loom achterover in het gras ligt, heen en weer schietend tussen het bekijken van wolkjes en het nadenken over fragmenten uit zijn teksten. Maar helaas heeft Allen de pech dat het net bij zijn optreden flink begint te regenen. In die context komt het wat onderkoeld over en dus is niet iedereen even te spreken over de Brit. Het is voor zijn nieuwe single Are You Happy Now? te hopen dat het snel weer warmer wordt.



Yeaysayer sandwich met Slash

Twee acts tegelijk die beide nieuwsgierig maken. Yeasayer is momenteel het hipst, dus is dat het startpunt. De New Yorkers openen sterk, maar zakken even snel in. Vandaar dat al na vier nummers de nieuwsgierigheid om het ex-Guns N’ Roses icoon Slash te bekijken de overhand krijgt. Na het oversteken van het terrein doemt de krullenbol op in zijn herkenbare kleding en poses.



Hij speelt als geen ander de gitaarsolo’s die hem ooit samen met Axl Rose en kornuiten tot held maakten, terwijl Myles Kennedy zingt. Vanavond is hij de frontman die geen frontman is. Het optreden is wisselvallig en ook daar zakt de interesse snel weg. Terug dus naar Yeasayer in de hoop dat het inmiddels een kolkend feest is in de tent. Dat is het niet en zal het ook niet meer worden. Een, wederom, degelijk optreden, niet meer dan dat.

Trip down memory lane

Een rijtje artiesten waar Slash natuurlijk ook in thuishoort. Verdere golden oldies: Rammstein. Een spetterend optreden dat de Vrijdagavond afsluit, met grootse gebaren, vuurwerk en natuurlijk industriële gore-rock, of hoe je het ook precies wil noemen. Een bijzondere act, al jaren, een festivaltopper, maar om hier 1,2 miljoen euro voor neer te tellen? Een bijzondere keuze van de leiding.
 


Skunk Anansie is wat dat betreft een betere deal. Oude successen komen voorbij, met Skin als bijna psychotisch middelpunt. Ze komt op in bizarre kleding, klimt op boxen en trekt haar mond zo wijd open dat een leeuw er jaloers op zou worden. Klassiekers als Weak en Hedonism klinken nog even sterk en  nieuw materiaal, waaronder bijvoorbeeld My Ugly Boy, stemmen positief voor de toekomst van de herrezen formatie.



The Prodigy, nog zo’n act die al jaren geleden de muzikale hoogtepunten beleefde, en toch steeds met nieuw materiaal uitkomt en de festivalposters prijkt. Afgelopen Lowlands werd het voor veel mensen een gruwelijk feest en dat is ditmaal niet anders. Met Firestarter en andere hits krijgen ze na drie slopende dagen het terrein nog een laatste keer in beweging. Allemaal namen die een goedkeurende knik krijgen als je ze op het affiche ziet staan, maar tegelijk wel erg veilige, oninspirerende keuzes zijn.



Dan is The Pixies iets gewaagder. En dat pakt niet briljant uit. Want de band die ooit zo tot de verbeelding sprak geeft een vlakke vertoning weg die weinig publiek trekt. Dat zal niet in de laatste plaats komen door het optreden dat P!nk op datzelfde moment geeft. Een ontbrekende naam in het rijtje is Green Day, maar daarover later meer.

Twee roodharige teleurstellingen

Kate Nash, een paar jaar geleden was ze een drijvende kracht achter muziekfestival deBeschaving door solo, maar ook met de Franse zangeres Soko en Pete Doherty/Babyshambles het podium op te klimmen en daar te stralen.
 


Vrolijk, energiek, het zijn elementen die tijdens haar optreden dit weekend ontbreken. Ze klinkt voornamelijk boos en houdt tirades. Maar wat vele malen erger is: ze zingt vals als een keelontstoken kraai. Soms zo erg dat het ongemakkelijk wordt. Ze mag dan ‘lekker gek’ doen, dit is tenenkrommend en dus tijd om een eetpauze in te lassen. Florence & The machine in de tent dan. Vorig jaar was ze de insiders tip tijdens Lowlands en gaf ze een verpletterend optreden dat veel mensen misten. Enige tijd later betoverde de roodharige bosnimf met haar krachtige uithalen de Melkweg. Vanavond komt ze wederom in een gewaad op en brult ze het publiek van de sokken. En toch klinkt het niet helemaal zoals het hoort, er ontbreekt een ingrediënt. Ligt het aan het feit dat de zangeres ziek is? Of had ze juist op het grote podium moeten staan waar haar vocalen over de volledige weide hadden kunnen razen? Ondanks het ontbreken van magie en echte kippenvelmomenten blijft het prettig om You’ve Got The Love, Kiss With A Fist en Dog Days van het briljante debuutalbum Lungs te horen.

Blaaskaak

Een eigen stukje is er voor Danko Jones. En niet omdat hij met zijn band nou zo geweldig klinkt. Nee, het is vanwege zijn blaaskakerige geblaat. Tijdens het afgelopen Lowlands was het nog erger, maar wat is de Canadees toch een onsympathieke kwal. Tussen de veelal op elkaar lijkende songs blijft hij hete lucht schreeuwen en vooral zichzelf heel grappig en interessant vinden. Nog vele malen erger dan de valse fratsen van Kate Nash.

Kort en krachtig

Mando Diao stond vorig jaar op de 3FM-Stage en is dit jaar terug, gepromoveerd naar het hoofdpodium. Dat klinkt lekker, en stevig, en, we blijven het gebruiken, degelijk. Iedereen beweegt, maar staat stiekem ook op Gloria en Dance With Somebody te wachten. The Maccabees is een band waarvan je wel eens wil verwachten hoe fijn ze eigenlijk zijn. Met de prachtige stem van Orlando Weeks en de vrolijk dreunende bas weten ze op de druilerige Zondagmiddag alle slapende hoofden helder te krijgen. Gossip maakte vorig jaar indruk in een vrijwel volledig door lesbiennes gevuld Paradiso en de wervelwind die de zwaarlijvige zangeres Beth Ditto is blaast ook het Pinkpoppubliek stijl achterover.

Stabiele kwaliteit van Mika en de Editors

Of hij nou in een Berlijns kerkje op een piano klimt en daar op vuilnisbakken gaat staan rammen, zijn silhouet tegen de glas-in-lood ramen, of de HMH omtovert tot zijn eigen unieke zuurstok-on-speed universum, als Mika op de bühne klimt is het gewoon feest.



Dus ook op Pinkpop. En dan staat zelfs de meest lompe shirtloze, getatoeëerde boer uiteindelijk mee te zingen met Teenage Circus. Het is duidelijk een hoogtepunt van het festival. En voor een verdere beschrijving van zijn optreden hoef je alleen even de recensie van zijn concert in de HMH op te zoeken, zijn setlist te halveren en het immense decor weg te denken.



Hetzelfde geldt voor Editors. Ze traden de laatste jaren op tijdens Lowlands en stonden in de Melkweg en de HMH. Na twee bejubelde albums en een gemengd ontvangen derde album waarop ze richting elektronische muziek zwenkten hebben ze inmiddels een live show staan die spectaculair genoemd kan worden. Niet zozeer vanwege spetterende actie, maar vanwege de betoverend mooie muziek die ze maken. De stem van Tom Smith zorgt in elke omgeving voor kippenvel en met In This Light And On This Evening, Papillon, Eat Raw Meat = Blood Drool en Smokers Outside The Hospital Doors hebben ze stuk voor stuk hits die het terrein in extase krijgen. Net als Mika een hoogtepunt.

P!nk

Een zangeres die over de gehele wereld hit na hit scoort. Ze is stoer, heeft een eigen stijl, en, zo blijkt live, heeft tegen waarschijnlijk heel wat verwachtingen in een bijzonder fraaie stem. Natuurlijk laat ze zich helpen door geluidsband en twee ijzersterke achtergrondzangeressen, maar als ze zelf te horen is klinkt het gewoon goed. Get The Party Started, Just Like A Pill, Sober, Leave Me Alone en So What worden afgewisseld met minder grote, maar niet minder prettige klinkende, hits



Daar omheen bouwt ze een vermakelijke show met soms wat overbodige fratsen. Het publiek, een mengeling van vooral veel jonge meisjes en oudere mannen, hapt het gewillig weg. Op de schermen zien we grappige ‘home videos’ en animaties, de rest van de band speelt de toneelstukjes van P!nk routineus mee en dan zijn er nog de grote extra’s. Baas Jan Smeets vond het achteraf ‘meer iets voor Joop van den Ende’, maar dit is gewoon festivalgenialiteit. De doorzichtige bal waarin ze over het publiek rolt en rent is niet zozeer uniek, maar wint wel de nodige sympathie. Als ze tijdens de uitsmijter dan in een tuigje klimt waarin ze niet al te hoog boven het publiek alle kanten op kan vliegen is iedereen wel om. Ze buitelt, zweeft, maakt tussenstops in de masten en blijft ondertussen doorzingen. Ze is misschien niet de beste zangeres die er tijdens het festival rondwandelt, maar wat een geweldige showvrouw.

Green Day

Maar dan. Zaterdagavond. Wat de verdere mening over de editie van 2010 ook is, één ding kan gezegd worden. Ze hebben Green Day. Eigenlijk zou je het daar dan bij moeten laten, maar alsnog een poging om het meesterlijke optreden kort weer te geven. Billie Joe Armstrong komt met zijn makkers Mike Dirnt en Tré Cool op en zoals andere bands er vandaag nooit hebben gestaan, staan zij er wel.
 


Vele acts hebben dan al opgetreden, maar geen enkel heeft de aanwezigheid die dit punktrio heeft. Binnen enkele minuten heeft frontman, of beter frontidioot Billy Joe zichzelf en het publiek compleet opgefokt. Met zijn mimiek en karakteristieke houding heeft hij direct alle aandacht, met zijn geschreeuw bespeelt hij als geen ander het publiek. Hij valt daarbij soms wat in herhaling, vooral ‘eeeeeeyoooo’ en ‘Are you Read?’ zijn favoriet, maar als het volgepakte terrein helemaal uit zijn dak gaat boeit dat natuurlijk geen seconde. Natuurlijk spelen ze veel hits. De mooiste en meest bekende nummers van alle achtr de albums komen voorbij, Song of the Century, Boulevard Of Broken Dreams, When I Come Around, Brainstew/Jaded, 21st Century Breakdown, Longview, King For A Day, Minority, 21 Guns, de lijst gaat door en door. En regelmatig zijn er intermezzo’s. Regelmatig wordt er iemand uit het publiek getrokken om on stage mee te doen. Zo laten ze een meisje gruwelijk vals Basket Case zingen zonder in te grijpen om het door ‘that green haired motherfucker’, een andere persoon uit het publiek af te laten maken. Die steelt voor een klein moment de show als hij een niet onverdienstelijk zanger en showman blijkt. Op andere momenten sleept Billy Joe iemand omhoog om hem enkele momenten later crowdsurfend weer weg te sturen. Of mag een jong meisje helpen een toneelstukje uit te voeren als ontsteking van een immens vuurwerk. En als ze even geen bezoek hebben dan pikken ze voor de lol wat covers op. Onder andere Highway To Hell en Stand By Me onderbreken de eindeloze stroom heerlijke Green Day songs. Met geweldige punkrock blijven ze het publiek opzwepen, regelmatig met een climax die eindigt in vuurpijlen en knallen. Na twee uur spelen begint de toegift, die vervolgens nog dik een half uur duurt. Met rustige versies van Wake Me Up When September Ends en publieksfavoriet Good Riddance (Time Of Your Life) komt uiteindelijk toch echt een einde aan het optreden. Het absolute hoogtepunt van deze editie, maar ook een instant klassieker voor de greatest moment bij de volgende jubileumterugblik.

Door Sven Gerrets / Fotografie: Paul Barendregt